Pro-gaming to elektroniczny sport profesjonalny, a współcześni gracze komputerowi nazywani są atletami XXI wieku.

Profesjonalne granie rozpoczęło się od turnieju Red Annihilation pod koniec lat 90-tych. Twórca "Quake'a", jednej z najpopularniejszych ówczesnych gier, zaoferował zwycięzcy Ferrari. Dennis Fong Thresh, który wygrał auto, uchodzi za pierwszego profesjonalnego gracza. Pierwsze Mistrzostwa Świata w Sportach Elektronicznych odbyły się w 2003 roku i zostały zainspirowane sukcesem LAN-parties organizowanych od końca lat 90-tych do 2003 roku. Ostatnia impreza LAN-Arena 7 odbyła się w Paryżu. Zebrało się tam 1 200 graczy z ponad 20 krajów.

Pro-gaming kwitnie przede wszystkim w Korei Południowej. 50% graczy pochodzi właśnie stamtąd. Najlepsi koreańscy zawodnicy zarabiają do 350 000 USD rocznie i są wielkimi gwiazdami, obleganymi przez fanów proszących ich o autografy. Przez ostatnie lata bardzo zmienił się wizerunek gracza komputerowego. Wcześniej postrzegano go niemal jak autystyka, pozostającego na marginesie społeczeństwa, dziś pro-gamerzy stają się rozpoznawalni i uwielbiani niczym wielcy koszykarze czy tenisiści.

Zawodnicy mówią, że podczas turnieju najtrudniej być ciągle skoncentrowanym i zachować równowagę psychiczną, grając na oczach tysięcy ludzi. Najtrudniejsza rozgrywka toczy się w ich głowach, a stawką jest sukces sportowy i finansowy. Pod koniec zawodów są wykończeni psychicznie i fizycznie. Ich grę na najwyższym poziomie można porównać do mistrzostw świata w piłce nożnej. Istnieją także zawodowe kluby elektroniczne. Np. MYM można porównać do piłkarskiego FC Barcelona.

W dokumencie "Komputerowe igrzyska" 750 graczy z 54 krajów walczy o zwycięstwo przez 4 dni. Nicolas mówi, że aby osiągnąć wysoki poziom w Counter-Strike'a, grę, w którą gra 70 milionów osób na całym świecie, trzeba trenować 5 razy w tygodniu przez ok. 3 godziny dziennie. On potrafi grać 10 godzin dziennie. Dodaje, że etap zafascynowania grą przechodzi po 12-15 miesiącach. Wówczas gra dla samej gry przestaje mieć sens i zaczyna być potrzebna rywalizacja, chęć sprawdzenia swoich umiejętności. Najlepsi pro-gamejrzy utrzymują się z wygranych i kontraktów, a grę na komputerze traktują jako swój zawód.