Hikikomori: Zatrzymaj świat, ja wysiadam

Niejaki Iris van Schouten na łamach Global Gaming League podjął drażliwy, ale i chwytliwy temat japońskiej choroby cywilizacyjnej o podłożu psychiczno-emocjonalnym, często mylnie wiązanej, co może dziwić, z uzależnieniem od gier komputerowych. Z pozoru pieszczotliwie brzmiące określenie hikikomori zostało sformułowane w 1996 roku przez japońskie ministerstwo zdrowia. Niektóre źródła podają dzisiejszą liczbę chorych na tą przypadłość w granicach jednego miliona. Większość hikikomorich żyje w Japonii, mniejsza część w Tajwanie, Chinach, Korei Płd. Autor poza prezentacją choroby, zastanawia czy rozprzestrzeni się ona również poza rejony wschodniej Azji.

Odpowiedź jest oczywiście twierdząca. Nie trzeba być Archimedesem by krzyczeć "heureka" i dochodzić do podobnych wniosków. W końcu izolujący się od "dobrobytu" cywilizji pustelnicy żyją od jej samych początków. W Stanach Zjednoczonych, wielu krajach Europy, nie tylko zachodniej, ale wszędzie tam gdzie obecny jest ówczesny "wyścig szczurów" o znalezienie podobnych do hikikomorich nie trudno. Ukrywają się jedynie pod innymi nazwami np. Twixters, NEETers (wyjaśnienia szukajcie w treści tekstu) czy nasze swojskie tak zwane "cioty komputerowe". Niedługa rozprawka nad tematem hikikomori powinna posłużyć jako przestroga dla tych, którym samotność wśród sterty hentai, kupki płyt i wizja spędzenia reszty życia przed ekranem komputera oraz tv wydaje się być odpowiednim wyborem wobec problemów nękających młodego człowieka.

Hikikomori: Stop The World, I Want To Get Off

Nienasyconych lekturą giegielowskiego tekstu i zainteresowanym zjawiskiem odsyłam do artykułu "Hikikomori - ludzie z szafy" (link) autorstwa Wojciecha Zębatego, zamieczonego w grudniowym numerze Przekroju. Chcących uzyskać pełną definicję hikimori zalecam poszukiwania wśród tysięcy haseł Wikipedii (szczególnie dużo informacji znajdziecie na jej międzynarodowym serwisie).

GGL