Plik z filmem zajmuje nieco mniej niż 300MB, co przy 9:48 trwania jest wynikiem niezłym, choć bywały już lepsze. Jakość również jest poprawna, ale nic ponadto - widziałem już zarówno filmy lepsze, jak i gorsze pod tym względem. Czym więc ten avik wyróżnia się z tłumu innych?

Przede wszystkim realizacją. Począwszy od intra, aż do samego końca jesteśmy przez autora karmieni wszelkiej maści dynamicznymi ujęciami, pracą "kamer", nietypowymi efektami specjalnymi czy po prostu niespotykanymi sposobami pokazania poszczególnych fragów (np. najazd za lecącą w stronę przeciwnika rakietę, a potem szybki rzut z góry na pole akcji). Przejścia pomiędzy poszczególnymi fragami również są miejscami dość nietypowe i generalnie pod tym względem nie jest nudno - a już totalnie zaskakuje efekt pokazania obrazu w kolorze sepii przy wykorzystaniu jako "telewizora"... Icemata Original v1n5a. Fajne.

A przy tym nie przesadzone, bo efektów jest akurat tyle, ile powinno być i wszystkie są umieszczone dokładnie w tych momentach, by cieszyły oko, jednocześnie nie odwracając uwagi od fragów. Te są bardzo różnej jakości - od zupełnie kapitalnych akcji, jak wyrżnięcie całego fear factory railem przy quadzie na dm6 czy ten niesamowity midair przez pół mapy na dm17, po zwyczajne, jakie każdemu z nas na pewno nie raz się zdarzyły. Sporo rail-rape'ów, co niektórym może się nie podobać, innym wprost przeciwnie. Stosunkowo najmniej dla siebie znajdą tu fani spawarki, za to ludzie lubiący szybkie akcje z rakietnicy powinni być zadowoleni. Generalnie za dobór akcji v1n5 dostaje ode mnie czwórkę w skali szkolnej - czyli nieźle.

Kolejny plusik wędruje do autora za ścieżkę dźwiękową. Co prawda pomału staje się to kanonem, by film zaczynać od fragmentu klasycznej, monumentalnej muzyki, by potem dać poszaleć długowłosym facetom z gitarami w rękach, ale czy to źle? Mi akurat taki zestaw bardzo odpowiada, więc dobór kawałków traktuję jako plus. Co prawda tytułowy utwór "Liberate" grupy Disturbed wrył mi się w pamięć jako podkład do messowego "Challenge Promode Arena POV mess", ale przecież mało kto ściąga i ogląda po kolei wszystkie filmy, poza tym sam kawałek jest na tyle szybki, dynamiczny i quake'owi, że fajnie było znowu go usłyszeć. Nienajgorsza jest także synchronizacja dźwięku z obrazem - puryści na pewno będą się tu i ówdzie czepiać, ale widać że autor naprawdę starał się dopasować poszczególne momenty. Czyli tam, gdzie "według muzyki" powinno być szybko, dynamicznie i krwiście - tak właśnie jest. Ale znów dałbym maksimum cztery (tym razem z plusem), bo jednak czegoś tam brakuje, takiego specyficznego klimatu budowanego przez soundtrack, jak np. w "Morituri Te Salutant".

Niektórzy zarzucają "Get v1n5'ed" właśnie brak klimatu i własnej atmosfery i w zasadzie chyba coś w tym jest. Gdy oglądałem film po raz pierwszy, byłem zachwycony w zasadzie każdym jego elementem, ale za drugim razem euforia nieco opadła. Nie twierdzę, że to właśnie wina klimatu, ale coś w tym musi być, że miejscami gorzej wykonany czy zsynchronizowany "Arena by Sacret" ogląda się wciąż i wciąż z taką samą przyjemnością. Dość jednak tej krytyki, bo film sam w sobie jest naprawdę dobry, zdecydowanie wart obejrzenia - autor włożył w niego kupę rzetelnej pracy i to widać. A na "błysk" poczekajmy może do kolejnej produkcji v1n5a, która może prędzej czy później znajdzie się na naszych hadekach.