Z perspektywy gracza: Scena UT

Pierwsze kroki raczkującego jeszcze wtedy światka gry Unreal Tournament w Polsce wyglądały całkiem podobnie do innych. Pierwsza liga, pierwsze klany w końcu pierwszy ten, który wyróżniając się temperamentem, silną wolą i zdecydowaniem postanawia zrobić coś dla tego z początku wirtualnego środowiska, w którym się obraca. Bawiąc się grą z początku nie ma pojęcia co go czeka i do czego właściwie dąży, że zacznie coś, co w przyszłości stanie się fundamentem środowiska, grupy czy śmiał bym nawet rzec zrzeszenia ludzi, którym przyświeca jeden wspólny cel: grać. O takich mniej i bardziej sławnych osobach a także grupach ludzi, połączonych w klany czyli wszystkim tym, co tworzy scenę - w tym przypadku wcześniej wspomnianej gry - jest ta kolumna.

Na naszej wtedy małej jeszcze scence (oficjalnie już "istniejącej" na przełomie 1999/2000 roku) było wtedy kilka przodujących klanów, które zawierały w sobie zgranych i łaknących sukcesu graczy. (Niektóre z tych legendarnych drużyn, to: CoN, SOD, SS, DFP, INFO, rA - jak później się przekonacie, paru z nich udało się wznieść na szczyt). Za tamtych czasów na serwerach panowali stali użytkownicy kafejek internetowych oraz tak zwani "modemowcy". Rzadkością byli posiadacze "stałych łącz", typu SDI (które z resztą w późniejszym czasie opanowały rynek graczy) czy cyfrowych modemów ISDN. Za granicą było podobnie, lecz tamci mieli o tyle dobrze, że austryjak mógł pograć z niemcem na dogodnych warunkach. Tam większością nie byli ludzie z modemami zoltrix 36600, a "sztywniacy" na odpowiednikach naszego SDI. (Oczywiście uogólniam maksymalnie jak tylko mogę, wiadomo że Skandynawia różni się w tym od Niemiec itd.). Wiadomo też, że nasza kochana Polska zawsze była w tym do tyłu, a dziękować też wiecie komu... no ale wróćmy do tematu. Z początku nieświadomi bycia na starcie w tyle, gracze "pykali" sobie pogłębiając wiedzę o wyżej wymienionej grze. Ja sam miałem o tyle dobrze, iż pracowałem wówczas w kawiarence internetowej, gdzie za darmo mogłem pograć na dobrych pingach i w miarę dogodnych warunkach. Inni albo grali na modemowym pingu 300 lub słono płacili za to w kafejkach. W ten sposób scena powolutku rozwijała się i "żyła". W międzyczasie jej rozkwitania powstało forum internetowe, które w wielkim stopniu przyczyniło się do rozwoju światka. Głównymi wałkowanymi tam wątkami, były oczywiście sprawy związane z samą grą, klanami, serwerami i tym podobnymi sprawami, tam też rozstrzygano wszelakie spory, rozważano tak ważne tematy jak: "jakie klany zagrają w nadchodzącym sezonie" czy "kto jest obecnie najlepszym duel'owcem w kraju". Z humorem wspominam te czasy, kiedy to po kłótni właśnie na tym forum nie jeden klan znienawidził drugi, czy ktoś komuś zagroził, że przyjedzie do jego miasta i go pobije. Po tym nastały czasy IRC'a, chociaż samo forum istnieje do dziś i nadal można tam poczytać całkiem zabawne rzeczy. "Internet Relay Chat" było innowacją dla większości wówczas grających klanów. Te najlepiej prosperujące posiadały własne kanały irc’owe najpierw na sieci "IrcNet", następnie zaś przyszedł czas na pamiętny unreal.pl (o którym będzie mowa w dalszej części kolumny). Obecnie wszystkie klany swoje kanały mają na powszechnym już i używanym przez wszystkie sceny serwerze quakenet. Tak właśnie wyglądały początki sceny i rozstrzygały się losy istniejących na niej klanów. W 2001 roku mieliśmy już pierwszego mistrza ogólnopolskiej ligi online o krótkiej nazwie "pTDM". Był nim, klan rAiders of Apocalipse. Rok 2002 przyniósł nam pierwszą ligę z finałami na LAN'ie, które odbyły się w Warszawie. Zwycięzcą tym razem został nieistniejący już klan Dragons From Poland (którego liderem i jednym z założycieli był znany teraz wszystkim polski felietonista - Carmac).

Klimat naszej scenki był świetny, po prostu miał "to coś" w sobie. Mimo tego że ogólno-europejska liga miała już swoich faworytów, a początkujący tam gracze idoli - my, mieliśmy swoją ligę a polscy gracze polskich idoli. Pierwszym tym, który przełamał lody i zaistniał za granicą był wyżej wspomniany klan rA, który to specjalizował się w rozgrywkach online. Po przegranym LAN'owym finale z DFP, postanowili spróbować swoich sił w Clanbase, gdzie oczywiście pingami nie dorastali do pięt nawet Słoweńcom. Tak oto europa, a raczej inne sceny dowiedziały się o tym, że Polacy grają w UT i - co więcej - wiedzą co to jest komputer oraz jak go używać. Nastało to po prawie trzech latach, ale dobrze że w ogóle miało miejsce. Można tutaj powiedzieć, że polscy gracze wyszli na przekór monopoliście, który teoretycznie postawił im barierę nie do przebicia. "rAjdersi" nie doszli nawet do fazy pucharowej, ale pokonali trzy klany w swojej grupie, które grały na kilkukrotnie lepszych warunkach, jeżeli chodzi o łącza. Dali przykład innym drużynom i polskie flagi pojawiły się w unreal'owych ligach i pucharach CB. Nastąpił przełom, nie w umiejętnościach, bo te już posiadaliśmy trenując między sobą, ale w chęci zaistnienia na zagranicznej scenie. Polska nie została przyjęta z otwartymi ramionami. Wyraz "cheat" stał się fatum Polaków i piętnem, które musieliśmy znosić przez jakieś dwa lata istnienia na tej scenie - z jednego prostego powodu: za późno się pojawiliśmy. Dopiero po tym okresie przyzwyczajono się w europie do tego, że Polacy po prostu mają "skill’a", ba - nie mają sobie równych. Polskie klany zdominowały Open Cup (The Underdogs - głównie nieoficjalne turnieje i SITH - clanbase, zrobili furorę w trybie CTF a Delta i [g] odniosły znaczące sukcesy w TDM). Wygraliśmy także dwukrotnie Nations Cup z naszą reprezentacją w 2004 i 2005 roku, z czego z resztą był cover na esports. Dodam tylko, że w międzyczasie tego wszystkiego w Polsce powstała już druga liga, o swojskiej nazwie "Liga Misia" ale o jej szczegółach podobnie jak tej wcześniej wymienionej i osobach, które przyczyniły się do ich stworzenia przeczytacie dalej. Tak oto, praktycznie w mgnieniu oka minęło pięć lat istnienia sceny Unreal Tournament.

"Byłem tam, miód i wino piłem" - dosłownie i w przenośni. Mogę stwierdzić jedno: to coś pięknego. Mimo tych wszystkich kłótni między drużynami i graczami, mimo nieporozumień i innych tego typu negatywnych rzeczy, które często dzieją się na sieci, mimo straconego czasu, wszystkich tych nocy, nerwów, bólu w kolanach i krzyżu, często rezygnacji z imprez na rzecz meczu... było warto. Tym, co mnie obecnie najbardziej dziwi a jednocześnie imponuje, jest to że ta stara już gra i scena nadal żyją, żyją pełnią życia, napędzanego biciem serc setek graczy - tych starych i tych nowych. To ludzie tworzą wspólnotę, gra jest jedynie podmiotem który ich łączy. Ktoś z zewnątrz powie, że gry izolują, rozdzielają ludzi - ta scena jest najlepszym przykładem tego, w jaki sposób ich łączą.

Zapraszam na dalszą część kolumny, gdzie poznacie osoby, które moim zdaniem najbardziej zasłużyły się dla naszej wspólnoty.

Scena | Zasłużeni ludzie

• 1