Trąbka

Robię to wraz z grupą kilkudziesięciu osób już dobre 3-4 lata. Granie na trąbce zawsze było moją pasją. Odkąd tylko zacząłem - wiedziałem, że będę to już kochał po kres istnienia. I tak też jest - do tej pory ani kropla tej miłości ze mnie nie wyparowała.

Gdy zaczynałem grać na swojej trąbce bywało różnie. Wprawdzie robiłem to strasznie nieestetycznie i chaotycznie, mimo to prócz śmiechów, obelg i szyderstw znajdywało się wiele pozytywnych głosów - one pozwalały mi znajdywać chęć do rozwijania się. Jakże pięknie było słyszeć, że komuś podoba się moja gra mimo jej niedociągnieć... Prócz tego, że ciągle się uczyłem, dawałem coś od siebie ludziom. Granie pozwalało mi rozwinąć się wewnętrznie.
Po ponad roku grania zauważono mnie, dzięki czemu ja i moja trąbką rozwinęliśmy się jeszcze bardziej. Odtąd mieliśmy z trąbką wiele więcej i bardziej wymagających słuchaczy. Fakt ten jeszcze bardziej zmuszał do pracy nad sobą, do wypracowania swojego stylu i uporządkowania przekazywanej treści. Trzeba dodać, że grałem bez gaży, robiłem to dalej za darmo. Ale i nie oczekiwałem zapłaty. Mimo ambicji, dalej była to moja pasja. Po pewnym okresie w końcu zyskałem sobie pewien respekt. Starałem się robić jak najmniej błędów. Wtedy jednak nie byłem właściwie ukierunkowany. Nie stawiałem jakości ponad ilość.
Miałem jeszcze kilka etapów, których jednak nie będę tutaj wspominał, trąbka jednak je dobrze pamięta. One spowodowały, że umiałem wgłębić się w to co przekazywałem grając na trąbce. Dały mi pewne doświadczenie, które jest nieodzowne do dalszego grania. To, co odtwarzałem zostało więc tchnięte nową siłą. Zakończyłem w końcu te krótsze etapy i wróciłem na poprzednie miejsce pełen odmiennych chęci. Grałem już całkowicie inaczej, była to zupełnie inna forma. Niekoniecznie gorsza - tego jednak już ja nie ocenię. W każdym razie, wtedy zacząłem widzieć prawdziwą wartość grania na trąbce - jakość jest ważniejsza niż ilość. Granie prawdziwego dzieła, stworzonego przez siebie samego daje niewyobrażalną satysfkację, dopełnieniem tego są pochlebne opinie słuchaczy. Poprostu katharsis.

Rozwinąłem się i zauważyła mnie kolejna osoba, po pewnym czasie namysłu przystąpiłem na jej propozycję. Przyjąłem nową pozycję, pełen doświadczeń i różnorakich przejść. Na tej pozycji trwam do dziś. Dalej gram na trąbce. Staram się przekładać jakość nad ilość, staram się aby moi słuchacze zawsze byli zainteresowani przekazem. Gram i będę grał dalej, mimo iż nie zarabiam dzięki trąbce, będę to robił chyba do końca życia. Jest to moja pasja, hobby, moja prawdziwa i niepowtarzalna miłość. Ani głosy negatywne, ani pozytywne nie wpłyną już na moją grę na trąbce. Ukształtowałem się w pewnym stopniu, mam swój styl którego nie zmienię. Pozostanę sobą przygrywając publicznie moim słuchaczom. Kocham to i na pewno tego nie zmienię.
Jednak teraz odkryłem także nową pasję. Jest nią obserwacja tego całego środowiska, które samo gra na trąbce lub słucha gry innych osób. Jakże dynamicznie zmienia się cudza muzyka, jak bardzo odmienne są opinie słuchaczy. Jakże wiele podobieństw do własnych doświadczeń można codziennie znaleźć wokół siebie. Wszystko to napełnia mnie przekonaniem, że tak naprawdę każdy kształtuje się sam. Można go wprawdzie naprowadzić na lepszą drogą, da się trochę poprawić jego grę. Jednak każdy tak mimo wszystko ma swój, inny niż wszyscy sposób grania na trąbce i albo na niej gra - w swoim stylu - albo słucha cudzej gry. Ktoś kto jedynie odgrywa cudze utwory jest pusty, jego gra nie ma duszy. Najgorzej jest zaś, gdy osoba patrzy na trąbke jedynie pod kątem przyszłych zarobków.

A jaki to wszystko ma wpływ na mnie? Jak już mówiłem - teraz żaden. Moja trąbka i ja dorośliśmy do tego by dalej się już zbytnio nie zmieniać. Ani pieniądze, których dalej nie ma i dalej nie oczekuję, ani inna posada, ani cudze starania nic tutaj nie dadzą. Więc obserwuję jak inni uczą się gry na trąbce, a sam coś komponuję i w swoim stylu, jak zawsze co pewien okres czasu, gram na trąbce...

Jak myślicie, czym trąbka jest dla mnie?