Powiem szczerze - w pewnym sensie nie lubię pisać o ziku, bo cały czas trzeba go chwalić i komplementować, co zakrawa na... wiecie na co :) Mówiąc już zupełnie poważnie, chyba nikt nie ma wątpliwości co do tego, że Maciej jest obecnie najlepszym polskim graczem w Q3. Wyróżnił się dosłownie na wszystkich frontach, nie był mistrzem bodaj tylko w Instagibie. Najpierw doskonały duelowiec promode'owy, potem wielokrotny mistrz Polski TDM CPMa, dalej finalista WCG Polska 2002 w kilka tygodni po rozpoczęciu treningów w vQ3 (szkoda, że nie mógł pojechać na warszawskie finały), wreszcie podpora the Shadows i kolejnych reprezentacji Polski. Nie przesadzę zbyt mocno stwierdzając, że nasze drużyny narodowe były budowane w pewnym sensie wokół niego i syna. Swego czasu tworzyli oni zresztą "nieprzemakalny" duet, którego nikt w Polsce nie był w stanie dogonić, ani nawet ugryźć. Maciej ma absolutnie wszelkie predyspozycje do bycia dużą gwiazdą esportu: talent, własny styl i fajną osobowość, której zawdzięcza zwyczajową ksywkę Swobodny. Zresztą to słowo najlepiej go określa, bo zik wszystko robi swobodnie, w pewnym sensie od niechcenia. Na WPPG siedział z kolanem podwiniętym pod brodę i wyglądało to tak, jakby relaksował się masakrując kolejnych przeciwników. Po objęciu stanowiska kapitana reprezentacji moim celem numer jeden było właśnie namówienie go do pozostania w kadrze na kolejny sezon - po zakończeniu NCVII zik deklarował bowiem chęć rozbratu z Team Poland, tłumacząć się brakiem perspektyw dla drużyny, która jego zdaniem nigdy nie grała prawdziwego TDMa.

Porozmawialiśmy sobie trochę, przedstawiłem mu moją wizję reprezentacji, funkcję, jaką dla niego widzę i udało się. Postanowiłem wykorzystać zdolności przywódcze zika, czyniąc go kimś w rodzaju "team leadera", który podczas meczu podejmował najważniejsze decyzje dotyczące ataku i obsady poszczególnych pozycji oraz ogólnie pojętej taktyki. Maciej stał się w pewnym sensie zakładnikiem tej funkcji, bo gdy zabrakło go w finałowym meczu ze Szwecją, część drużyny nagle się pogubiła. Po prostu wyjęto z niej "mózg", którym ziki w pewnym sensie był. Nie zgadzam się jednak ze stwierdzeniem (Maciej będzie zresztą najpewniej podobnego zdania), że srebrny Team Poland to zik i trzech wykonawców, co sugerowali niektórzy scenowicze. W poprzednich sezonach również mieliśmy zika w głównej roli, ale mimo jego starań sukcesy nie przychodziły. Bo nawet on nie wygra sam meczu z czterema rywalami, choć bardzo często w decydujących momentach właśnie zik bierze na siebie odpowiedzialność za przejęcie kluczowego quada czy zdobycie decydującego fraga. Zawsze pierwszy atakuje zajęte przez przeciwnika pozycje i ostatni opuszcza "posterunek" pod naporem wrażych railgunów. Jako gracz potrafi po prostu wszystko, jest absolutnie kompletny i gdyby jego podejście do q3 było takie, jak niektórych zagranicznych mistrzów, mógłby naprawdę dużo osiągnąć. Ale Maciej zawsze wolał wygrywać z chilloutem na twarzy, wnosząc wszędzie swój specyficzny humor i radochę, właśnie dlatego jest nie tylko najlepszym, ale i jednym z najbardziej lubianych graczy na polskiej scenie Quake'a.