Media - My, gracze, lubimy umierać

Nie zliczę już ile razy umarłem. Nie zliczę nawet sposobów w jakie umarłem. Jak większość graczy, zostałem zmasakrowany przez terrorystę strzelającego z AK-47, zatruty przez dziwne pająki, oraz rozerwany przez granaty odłamkowe kosmitów. Nabijano mnie także na średniowieczne miecze, dinozaury odrywały mi kończynę po kończynie, oraz zostałem beznamiętnie zadeptany przez chodzące maszyny wojenne, wysokie jak dwudziestopiętrowy budynek-wcale mnie chyba nie zauważyły.

Jednak najważniejsze jest to: całkiem możliwe, że te śmierci należą do moich najprzyjemniejszych doświadczeń w grach.

W ten właśnie sposób rozpoczyna się przekład artykułu z serwisu Wired News, na który natknąłem się przeglądając portal Gazeta.pl. Teorie o przyjemności czerpanej przez graczy z umierania zaprezentował w swej pracy Niklas Ravaja. Poddani przez niego badaniom gracze odczuwali cierpienie, kiedy gracze zabijali przeciwnika. Zamiast radości wynikającej ze zwycięstwa i sukcesu, zranienie i zabicie przeciwnika powodowało niepokój albo złość, bądź obie te emocje - pisze Ravaja. Z kolei śmierć wywoływała u badanych... podniecenie.

Jednemu z nich za chwilę ulży / fot. callofduty4.pl

Dlaczego tak jest? Być może gracze nie są jednak tak zdegenerowaną warstwą ludzi, za jaką zwykło się ich uważać. Cierpienie jakie odczuwamy zabijając w grze przeciwnika, może być spowodowane pogwałceniem naszego zakorzenionego poczucia moralności; wiemy, że zabijanie jest złe, nawet w wirtualnym świecie. (Co ciekawe, kłóci się to mocno z teorią o znieczulicy. Psychologowie martwią się, że zabijanie zbyt dużej ilości wirtualnych wrogów otępia nas względem przemocy; Rajavas uznaje fakt, iż gracze zdają się opierać znieczulicy za pocieszający. - czytamy w tekście. Powody odczuć graczy mogą być jednak bardziej przyziemne - Gra FPS jest tak niewiarygodnie stresująca, że cieszy nas jakakolwiek chwila wytchnienia, nawet jeśli wymaga bycia rozerwanym na kawałki. Biorąc pod uwagę intensywność gier pokroju Call of Duty 4, której kampania single player stylizowana jest na szybki i dynamiczny film, pewnie nie jest to teoria pozbawiona podstaw. Tak czy owak, mózgi graczy okazały się przeczyć stereotypom.

Tu chodzi o kasę. Gram głównie z moimi znajomymi, którzy zapisują się do laddera. Wiem, że te nagrody mi się nie należą, bo wielu z was jest ode mnie dużo szybszych - ale tu tak robi każdy.

Wśród artykułów stricte esportowych uwagę zwraca na siebie "Zupełnie dziwna liga" lecha. Czym turniej znany jako Wilkinson Cup zasłużył sobie na ten surowy opis? To chyba jedyna na świecie liga, gdzie tak naprawdę bardziej opłaca się... nie grać, niż grać. Albo inaczej - grać bardzo selektywnie. Tu nie ma powodu, by spinać się na mecze z najlepszymi na świecie. O wiele łatwiej i przyjemniej jest np. zmierzyć się z kolegą z bloku, niemającym zielonego pojęcia o ProStreecie - i zainkasować takie same, bazowe 200 punktów. Rozgrywki są bowiem toczone na bazie laddera, który trwa określoną ilość czasu a po jego zamknięciu najlepszej dziesiątce przyznawane są nagrody. Gracz nie jest w żaden sposób zobligowany do przyjmowania/odpowiadania na wyzwania, ba! Nie ma nawet obowiązku stawiania się na mecze, bo twórcy systemu nie przewidzieli możliwości przyznawania punktów karnych, a wnioski o zarządzenie walkowerów były odrzucane przez sędziów! Taka absolutna ignorancja sprawiła, że część graczy walcząca od początku o główne nagrody początkowo przyjmowała wyzwania, a gdy dany gracz okazywał się zagrożeniem, był po prostu, kolokwialnie mówiąc, olewany. Taki los spotkał m.in. Steffana Amende z Team Alternate, jednego z najlepszych graczy NFS, któremu, mimo wielu prób, nie udało się namówić nikogo z czołówki laddera na mecz.

Jak działał ten proceder? Każdy z nowo zapisanych zawodników otrzymywał "na starcie" 1000 punktów. Przegrany mecz równa się stracie 20% punktów z aktualnego stanu konta, w tym wypadku - 200. Podwojenie stanu posiadania wymagało więc wygrania jedynie 5 meczów, a chyba każdy z nas zna przynajmniej tylu ludzi z oryginalną kopią gry! Prawda, że proste, genialne, i... bezstresowe? Nie sposób nie zgodzić się z takim postawieniem sprawy, niech więc mniej doświadczeni organizatorzy turniejów potraktują przygody swoich niemieckich kolegów jako przykład, że czasem dobrze jest się konsultować, a przynajmniej nie ignorować apelów, życzliwych obserwatorów czy czołowych graczy danej sceny.

Nasza redakcja także nie próżnuje, w ostatnim czasie między innymi porównaliśmy dla Was dwie profesjonalne myszki od SteelSeries. Oczywiście te dwa gryzonie to w praktyce jedno, dostępne w dwóch wersjach Ikari. Zdecydować się na sensor optyczny czy laserowy? Jak pisali nasi recenzenci, ten pierwszy sprawdza się doskonale, jednak tylko w grach. Osoby potrzebujące od czasu do czasu gryzonia do pracy biurowej powinni przyjrzeć się uważniej Ikari Laser. Z drugiej jednak strony, optyczna wersja myszy jest znacznie tańsza od swej nieco bardziej zaawansowanej siostry, a swej grupie docelowej, jaką są gracze, powinna więc spokojnie wystarczyć.



Zachęcam też do rzucenia okiem na artykuł "Darmowe gry esportowe" traktujący rzecz jasna o kilku wybranych grach multiplayer, które dostępne sa nieodpłatnie - WarSow, Enemy Territory, TrackMania Nations oraz Americas Army. Przypomnę też, że cały czas ukazują się nasze poradniki, które mogą pomóc Wam stawiać pierwsze kroki w danej grze. Dostępne są już obszerne teksty przeznaczone dla przyszłych gwiazd Starcrafta, Counter-Strike 1.6 oraz TrackMania Nations, seria będzie jednak oczywiście kontynuowana.

Warto odwiedzić