Masz zbyt mało czy nie doceniasz?

Wszędzie wrogość, pośpiech, obojętność i głupota. Czy ten świat rzeczywiście schodzi na psy? Na pewno po trochu... Jednak często już bywało tak, że całe wieki ludzie mordowali się i żyli w ubóstwie, a jednak ludzkość wychodziła potem na prostą. Kto jednak jest w stanie przewidzieć to, w którą stronę będzie nas ciągle prowadził przyspieszający z dekady na dekadę rozwój technologiczny?

Na ulicach wielkich miast m.in. naszego miasta tak właśnie wygląda obraz cywilizacji dla większości mieszkańców. Przepychanki w metrze, obojętność przy buszującym w śmietniku łachmaniarzu z dziurą jako jedyną rzeczą w kieszeni, wyzwiska lub złowrogie spojrzenia na głównych drogach w czasie do pracy czy szkoły, bieda w tak licznych przecież mieszkaniach naszego społeczeństwa. A jednak znajdują się ludzie, którzy potrafią znajdywać szczęście w życiu.
Zawsze zazdrościłem jednemu człowiekowi na naszej scenie eSportowej. Był dla mnie symbolem wesołości, optymizmu życiowego. Potrafił pisać świetne felietony, a do tego grać raz w jednym czy drugim klanie. Robił to ciesząc się z życia wraz z żoną i resztą jego małej rodziny. Dla niego cały ten nasz tutejszy (sporty elektroniczne) rozwój, granie na serwerach, rozmawianie ze znajomymi z sieci - wszystko to pozwalało mu docenić to, że przyjaźni się, kocha, że żyje. Niewielu tak potrafi... Mam szczęście być teraz bliżej niego niż zawsze, szkoda że sam w pośpiechu studiów, obowiązków i nauki nie mam zbyt wiele czasu częściej z nim porozmawiać. On, przeciwnie niż inna osoba, którą codziennie widuję, cieszy się życiem - jego zachowanie tryska energią i przekonaniem o własnej wartości. Z kolei ta inna osoba nie ma od pewnego okresu czasu ani chęci do pozytywnego życia. Nie czuje się na siłach by szukać odnowy w swoim życiu, budować jakichś pozytywów. Złe wydarzenia zepchnęły ją na drogę przygnębienia oraz wiążącego sie z nim marazmu i szarości. Szarości podobnej do tłumu, w którym nikt zdaje się nikogo nie znać, a zapytanie nieznajomego o czas czy stwierdzenie o ładnej pogodzie zdaje się być dziwactwem.

Mike Connolly, gracz Counter-Strike podjął kiedyś decyzję odejścia z klanu Meepins, w którym grał długo i zżył się z wieloma graczami, zaprzyjaźnił na zawsze i bardzo żałował ich opuszczenia. Przed nim czekała nowa droga - team United 5. Nowe pole do manewru, nowe perspektywy walki o coraz lepsze miejsca na turniejach. A jednak tego nie zrobił - Mike bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Na codzień już praktycznie słyszymy o przeprowadzkach graczy do nowych drużyn, o nowych umowach sponsorskich czy kłótniach o nowe kontrakty. Wśród tego całego zgiełku przypominającym coraz bardziej grę o pieniądze rodem z boisk piłkarskich, Mike Connolly wybił się ponad wszystkich. Postanowił nie wiązać się z nowym klanem. W wydanym parę dni później oświadczeniu przeprosił United 5 i pozostał z przyjaciółmi z Meepins, argumentując że atmosfera przyjaźni i zżytości połączona z długimi rozmowami na temat odejścia nie pozwoliła mu tego zrobić. Nie potrafił stracić tylu pozytywów i szukać sensu grania ponownie.
On wybrał przyjaźń, co wy byście wybrali?

Tak wiele osób zapomina o tym, że radości nie da się zbudować w parę lat, płacąc za nią pieniędzmi bądź honorami. Szukając sławy lub fortuny gubią się w pędzie życia nie zdając sobie sprawy z tego, że są nieszczęśliwe, a jeszcze bardziej z tego, że przez swoje popędy mogą już takimi nigdy nie być. Jak wiele filmów czy książek czytałem już o ludziach, którzy w poszukiwaniu ideałów lub fortuny obudzili się będąc całkowitymi samotnikami bez żadnych przyjaciół czy rodziny. Czy naprawdę warto jest tracić tyle pięknych chwil życia dla gigantycznej emerytury lub nazwiska wymienianego w gazetach i telewizji? Czy podziw i pożądanie tysięcy fanów znających tylko twarz i karierę można porównać z ukochaną osobą czekającą w domu i paroma kochającymi dziećmi oraz stęsknioną i wesołą na świętą rodzinką? Jak to jest możliwe, że wszyscy czasem mówimy, śpiewamy piosenki, piszemy poezję i kręcimy filmy o walorach uczuć - tymczasem coraz rzadziej je okazukemy. Nawet gdy kłębią się w nas zamiast być wypuszczanymi, po pewnym czasie zaczynają usychać i uciekać z naszej duszy - razem z resztkami radości płynącej z życia. Osoba, która widuję ma w tej chwili podobne już nastawienie. Ostatnie złe wydarzenia w rodzinie, beznadziejne rozstanie z partnerem i wiele obowiązków odsuwa ją od radości. Brak zbyt wielu znajomych nawet nie pozwala budować jakichś pozytywnych kontaktów, a życie tej osoby ucieka. Tym bardziej, że jest młoda - bo młodość szybko mija.

Dziś słyszałem hasło: "Tyle kasy Unia daje na tę Azję, a oni te pieniądze pokradną albo zmarnują, a i tak kolejna fala ich wyzabija...".
Co bardziej smuci, dość spora rzesza osób uważa w ten sam sposób. Setki tysięcy osób pozbawionych domów i środków do życia, ogarniętych epidemiami i potrzebujących ubrań oraz wody cierpi na ulicach i prowizorycznie porobionych schroniskach, a ludzie z zewnątrz potrafią tylko narzekać i skąpić pomocy, która mogłaby dać tak wiele. Ciekawe czy tak samo jak ci ludzie dziś mówią o Azjatach, podczas początków II wojny światowej Anglicy i Francuzi mówili o Polakach: "Po co im będziemy pomagać? Przecież i tak pewnie znów by wyprzedali łapówkami kraj Niemcom i Rosji...".


Pamiętajcie, że szczęście to nie 20 fragów, nie super popularność w sieci, nie 10.000 PLN z wypłaty, ani nie super sprzęt czy samochód. Szczęście to kontakt z ludźmi na serwerze czy na czacie (oczywiście gdy rozpatrujemy byt internetowy, a nie real-life), szczere rozmowy w jakimś komunikatorze, kochający partner i rodzina oraz masa przyjaciół. Dlatego pomyślcie trochę nad kierunkiem Waszego życia jeszcze dzisiaj - pomyślcie i doceńcie poprawne aspekty grania, pracowania itp. I sprostuję od razu, że nie przekonuję nikogo do przestania swojego hobby czy zwolnienia tempa pracy - przekonuję jedynie do innego nastawienia się podczas gry / pracy, do zwracania uwagi na to co naprawdę istotne. Do okazywania uczuć i pozwalania innym je okazywać. Do powiedzenia "dzień dobry", "do widzenia", "dziękuję" i "proszę" nieznajomym osobom na ulicy.
Ja czasem to zrobię, ale zdecydowanie za rzadko. Na chwilę przynosi to pewien rodzaj radości - która powielona 100x dałaby zadowolenie z życia. Jednak potem zapominam, wracam do swojego cichego życia. I dalej widuję tę smutną, coraz bardziej odosobnioną postać nie potrafiącą odnaleźć się w problemach rodzinnych i osobistych. A widuję ją bardzo często, widuję ją codziennie wiele, wiele razy...