Dlaczego A?

Z dniem dzisiejszym sport elektroniczny padł ofiarą profesjonalnego grania, a my sami padliśmy ofiarą samych siebie.

Gdy parę lat temu toczyliśmy między sobą komputerowe boje, mieliśmy jeden cel – zmierzyć się w możliwie najbardziej wymagających od gracza warunkach, dowieść ponad wszelką wątpliwość kto jest lepszy. Współzawodnictwo to od zarania dziejów, chleb powszedni każdego chłopca i mężczyzny. Dziś dla większości z nas współzawodnictwo wciąż jest bitą śmietaną, jednak warunki w jakich przychodzi nam się potykać, pozostawiają wiele do życzenia.

Gdy człowiek pierwotny chciał zjeść jabłko, zamiast wdrapywać się na drzewo, wziął kijek by strącić nim owoc. Upraszczanie życia było motorem większości ludzkich wynalazków. Prościej znaczy łatwiej, łatwiej znaczy bez zbędnego wysiłku. Za wyjątkiem jednego – współzawodnictwo nigdy nie mogło być łatwe. Rozgrywka musi zawierać skomplikowane elementy, które pozwolą uniknąć czynnika losowego przy wyłanianiu lepszego zawodnika. Elementów, do których opanowania w stopniu mistrzowskim nie wystarczy jedynie sama praktyka, zaś sama ich ilość i różnorodność pozwoli uwydatnić subtelne różnice w stylach graczy. Dlatego ludzie, którzy nie walczą, pasjonują się oglądając walkę innych, są świadkami pojedynków na najwyższym poziomie, szczególnie jeżeli wiedzą. jaki trzeba włożyć w to trud... Dlaczego więc w sporcie elektronicznym pojawiła się tendencja do upraszczania, tendencja do równania wszystkich w dół?

[…] Upraszczanie życia było motorem większości ludzkich wynalazków.

Organizatorzy największych i najbardziej lukratywnych turniejów wybierając platformy, oferując wysokie nagrody i otoczkę medialną, ustalają standardy. Powiedzmy sobie jasno, złe standardy. O ile nie można negować chęci zysku, bo bez niej tego wszystkiego w ogóle by nie było, to owe firmy działają zdecydowanie zbyt krótkowzrocznie. Co z tego, że World of Warcraft jest najpopularniejszą grą na świecie, skoro jest tak skomplikowany, że mógłby w niego grać pies mojej sąsiadki, a który jednocześnie nawet dla zapalonego fana, jest zbyt nudny do śledzenia. Co z tego, że Sierra, wielki producent gier, wyłożył grubą forsę, aby F.E.A.R. został platformą turniejową, skoro pomijając nużącą jego prostotę, nikt w to nie chce grać, ni robić za widza. Ale to akurat zły przykład. Zagrożeniem są gry popularne, dodajmy popularne dzięki swej prostocie.

Jeżeli mamy grę A, w którą możemy po prostu zacząć grać od ręki, oraz grę B, która jest trudna do opanowania i zrozumienia, człowiek zwykle wybierze pierwszą opcję i nie ma w tym nic zdrożnego. W końcu zwykle po raz pierwszy sięgamy po grę dla rozrywki, prawda? Więc bawmy się, a jeżeli zechcemy więcej sięgniemy po grę B. To w grę A będzie grać więcej osób, a gra B naturalnie z racji wyższego stopnia współzawodnictwa, będzie przyciągać widzów, oraz walczących o sławę. Tak powinno być, ale tak nie jest. Mamy odwrotną sytuację i to gracze gry A dostają największe rozgrywki, mali podążają za dużymi i tak gra B zostaje wyparta z promieni jupiterów. Zamiast pokazywać Wimbledon, pokazujemy dzieciaki na trawce za blokiem.

[…] Zamiast pokazywać Wimbledon, pokazujemy dzieciaki na trawce za blokiem.

Dlaczego? Bo jest ich więcej. To co, że za jakiś czas to rzucą – na ich miejsce przyjdą nowi, na miejsce nowych, nowsi, itd. Jest to wielki brak wyobraźni zarówno organizatorów, jak i sponsorów, którzy, nie zapominajmy, również mogą dyktować warunki. Dla nich to coś co jest teraz, nie coś co zdominuje świat rozrywki. Sportu elektronicznego nie da się zahamować, z roku na rok gra więcej osób, stale przychodzą nowi, a starzy nie zawsze odchodzą, gdyż gra, bądź jej obserwacja, zapewnia emocje. Gdyby przywrócić naturalny porządek, gdyby jeszcze nie teraz iść w ilość, lecz skupić się na promocji, edukacji i budowie bazy odbiorców... z czasem można by stworzyć imperia finansowe.

Ale nie, firmy tego nie rozumieją. Dla nich to moda, nie potrafią jej przewidzieć, a nie są dość wizjonerskie by dostatecznie przyjrzeć się zjawisku i poważnie je rozważyć. Pomiędzy tym wszystkim są gracze, stado baranów bez własnej opinii. Znaczy się jeden baran może mieć opinie, że lubi trawę, problem w tym, że takie stado pobeczy bez ładu i składu, i na tym stanie. Gracze nie potrafią walczyć o swoje, mimo że tak naprawdę gdyby chcieli, to decydowaliby o wszystkim. Szczególnie, że pomiędzy tymi baranami, są jeszcze owce, według których wszyscy powinniśmy być całkowicie posłuszni i dziękować. Dziękować, że zabrano nam kontrole nad czymś, co sami przez lata tworzyliśmy.

[…] „dlaczego do ciężkiej cholery mam się ograniczać?”

No, ale tak naprawdę nie powinniśmy się niczego więcej spodziewać. Historia świata wielokrotnie pokazała, że masy są głupie i nie należy na nich polegać. Kto powinien więc sterować? Aż prosi się by sięgnąć po antycznych filozofów i stwierdzić, że jednostki wybitne. Wiadomo, nad wszystkim muszą czuwać mechanizmy bezpieczeństwa. Najpierw musi być jednak wola pociągających za sznurki, a tej brak. Jak było, tak będzie.


Oczywiście ciśnie się na usta „dlaczego do ciężkiej cholery mam się ograniczać?”, „dlaczego mając umiejętności, świadomość i ambicje, nie mogę ich odpowiednio wykorzystać?”. Odpowiedź już padła, jednak pytania nie znikają... Nie mogą i nie powinny.