Dziś będzie poważnie. Nie tak całkiem poważnie, ale jednak poważniej niż do tej pory. Temat jaki jest każdy widzi – wywołujący skrajne emocje: począwszy od dumy, poprzez konwulsje śmiechu, aż po zażenowanie demonstrowane popularnym gestem typu „face palm”. Nie będzie to jednak tekst mający na celu ocenę lub przedstawienie sytuacji w polskim esporcie.  Nie będzie statystyk, podsumowań oraz raportów finansowych. Nie będzie także wywiadów z „profesjonalistami”. Po prostu krótkie wytłumaczenie pewnych spraw.

Mój dzień zaczyna się zazwyczaj od pstryknięcia „Power” i ciężkiej wyprawy do kuchni w celu zdobycia filiżanki kawy. Następnie siadam przed monitorem, zapalam papierosa i zaczynam przeglądać to, co rezyduje na kartach mojej przeglądarki. Dzień jak co dzień. Jednak czasami, kuszony dziwnymi sensacjami z gamigowych wiadomości, zawitam na strony mniej lub bardziej popularnych, polskich klanów i organizacji. A te naprawdę potrafią czasem poprawić mi humor – nawet jeśli jest akurat poniedziałek. Ostatnio trafiłem na jeden z ciekawszych przypadków, gdzie napis na belce przeglądarki dumnie głosił „profesjonalny multi-gaming”, a nieco poniżej ogromny banner z napisem „szukamy sponsora”. Parsknięcie śmiechem zmieniło się w fontannę kawy i cud, że klawiatura nie ucierpiała. Profesjonalny multi-gaming z jedną, pożal się Boże, dywizją CS’a, szukający sponsora, którego strona stoi na jednym z darmowych hostingów kojarzących się z zabawką na sznurku. Profesjonalny, nie ma co.

We wczesnym stadium rozwoju esportu w Polsce popularnym zjawiskiem było nazywanie graczy „zrzeszonych” profesjonalistami. Dziś, w czasach tygodniowych no-name klanów, nie ma o tym mowy. Przetrwały za to kolejne dwa zabobony profesjonalizmu w esporcie – sponsoring i czerpanie korzyści materialnych w postaci nagród pieniężnych i rzeczowych z turniejów. Ostatnio zaś do tego wszystkiego dorzucono profesjonalne, a jakże, kontrakty. Ponieważ śmiech to zdrowie, ale wszystko z umiarem, czas zacząć inkwizycję wymierzoną w heretyków.

Zanim przejdziemy do konkretów należało by wyjaśnić jeszcze pojęcie samego profesjonalizmu. Chociaż przymiotnik profesjonalny ma wiele znaczeń, to najważniejszym z nich, i najbardziej nas interesującym jest to dosłowne. Przymiotnik ten pochodzi bezpośrednio od słowa profesja, czyli zawód. Jednym słowem można stwierdzić, że profesjonalny znaczy zawodowy. Zajmować się czymś zawodowo natomiast, znaczy tyle, co czerpać z tego pieniądze pozwalające utrzymać przy życiu przynajmniej siebie. Teraz możemy przejść do sedna.

Zaczniemy od sponsoringu, bo tutaj będzie najłatwiej. Najczęściej spotykanym pakietem sponsoringu wśród polskich klanów jest hosting www, serwery gier i serwery głosowe, co jest po prostu śmieszne, bo bez sponsoringu koszt takiego pakietu nie przekracza 10 złotych miesięcznie na głowę. Poważniejszy sponsoring obejmuje także wyjazdy na turnieje w Polsce, europie, a nawet na świecie. Jednak co by o sponsoringu nie powiedzieć, to czystej gotówki z tego nie ma (mowa tu o czystym, bezkontraktowym sponsoringu), więc nie może on być wyznacznikiem profesjonalizmu.

Teraz czas na nagrody z turniejów. Przecież jeśli ktoś wygrałby finał WCG, to mógłby żyć za te pieniądze całkiem nieźle przynajmniej przez rok. Oczywiście, tylko podkreślam słowa kluczowe: jeśli i mógłby. Ponieważ istnieje jeszcze druga możliwość. Jeśli ktoś zajął by czwarte miejsce na finale WCG, to mógłby wylądować pod mostem i nie mieć co jeść. I choćby nie wiem co, to właśnie ta druga opcja jest bardziej prawdopodobna. W końcu mówimy o zawodowstwie, tak? A jeśli jest się zawodowym graczem, to nie ma czasu na to, żeby zająć się normalną pracą. Wyobraża sobie ktoś Adama Małysza dorabiającego w pobliskim warzywniaku i jednocześnie marzącego o pierwszych lokatach? Nie. Czterdzieści godzin treningów w tygodniu raczej na to nie pozwala.

No i zostają „profesjonalne” kontrakty. Co do profesjonalności tychże, to każdy, kto choć trochę interesuje się piłką nożną, wie jak wygląda profesjonalny kontrakt. Po pierwsze jest zawierany na określony termin (najczęściej na cały sezon), a po drugie za jego zerwanie w tym terminie, obydwie strony ponoszą niemałe kary finansowe. Bez takich klauzul kontrakt jest zwykłą umową. Pozostaje jeszcze kwestia sumy na jaką taki kontrakt opiewa, bo to właśnie ona stanowi o profesjonalnym, bądź nie, graczu. Jak wysoka jest więc suma, która pozwala mi powiedzieć o sobie „profesjonalny gracz”? To proste – minimalne wynagrodzenie na rok 2009 wynosi 1276 złotych miesięcznie. Taka suma powinna wystarczyć na samodzielne utrzymanie i taka powinna stanowić o profesjonalizmie gracza. 

Problem w tym, że takich graczy w Polsce mógłbym spokojnie (szacując z wielką ostrożnością) policzyć na palcach. Reszta, to po prostu ludzie, którzy nie „wyfrunęli” jeszcze z „rodzinnego gniazda”. Ludzie, którzy pozostając jeszcze w szkole lub na studiach na utrzymaniu rodzicieli uważają te 400 złotych kieszonkowego plus „zdobyczne” za przyszłościowy sposób zarabiania pieniędzy. Ludzie, którzy o prawdziwym życiu słyszeli z opowieści (i nie mam tu na myśli tego, że siedzą 24/7 przed monitorem). Dlatego, jeśli nadal uważacie, że jesteście profesjonalnymi graczami, spróbujcie w tym momencie wynająć mieszkanie i żyć samodzielnie z tego, co „ugracie”. Życzę powodzenia.

Sprawdź poprzedni felieton autora - Homo playerus codus