Waj UT3?

Unreal Tournament 3 miał być tym na co cała scena czekała. Najnowsze wcielenie serii miało wreszcie połączyć zbuntowanych zwolenników pierwszej części, z fanami kolejnych. Tak się jednak nie stało, po blisko roku od wydania gry, zaczyna ona przegrywać popularnością z pierwowzorem. Scenariusz, którego świadkami już dwukrotnie byliśmy.

Szukając przyczyny tego zjawiska musimy porównać poprzednie produkty. Następcą popularnego do dziś Unreal Tournamenta, był Unreal Tournament 2003, który jednak wyraźnie się od niego różnił. Największą zmianą było przeskalowanie w górę świata gry.

Nie tylko mapy, na których rozgrywa się mecze, stały się bardziej rozległe, ale co ważniejsze, a zwykle niedostrzegane, wszystkie korytarze i pomieszczenia stały się względem wielkości gracza większe. Taka delikatna dawka kingsajzu. Aby to skontrować, do dyspozycji graczom oddano nowe ruchy w postaci podwójnego skoku, dodatkowego skoku w trakcie dodga oraz możliwości odbicia się od ściany. Przy okazji zmieniła się też nieco fizyka ruchu, wprowadzając nieco większe bezwładności. Efekt? W połączeniu z ogromnym przyspieszeniem broni punktowej jaką jest Shock Rifle, dodaniem elementu przypadkowości do snajperki i drastycznym obniżeniem skuteczności spawarki, gra zamieniła się w zabawę pod tytułem „kto więcej trafi”, zaś z drugiej strony przy wymianach z bliska dała losowe starcia gumisiów.

[…] widać było, że autorzy mają jakiś pomysł

Do tego doszedł jeszcze osławiony Shield Gun pozwalający skutecznie uciekać przed mającym przewagę przeciwnikiem oraz za iście idiotyczny pomysł samej sceny, w postaci rozgrywania duelu z Ampem (Quadem, zwielokrotnieniem siły ognia). Oczywiście to nie koniec elementów, które można swobodnie krytykować, jednak nakreślony obraz powinien już dać do myślenia w jakiej rozsypce była gra. Mimo to, nie można jednak powiedzieć aby była to gra zła. Ona była po prostu inna, widać było, że autorzy mają jakiś pomysł i po prostu nie wszystkie z nich pasowały, a swoje dodała też sama scena. Sednem jest to, że gra nie była lepsza. Mogła się podobać, budzić pozytywne emocje, jednak nosząc nazwę jaką miała, zastąpienie pierwszego UT nie było realne.

Interface UT oparty na okienkach, czyli to czego szukasz za jednym kliknięciem.

Kolejnym podejściem był Unreal Tournament 2004, w zasadzie UT 2003 z garścią poprawek i nowymi, potrzebnymi mapami. Zmiany, mimo że drobne, modyfikowały jednak nieco doznania płynące z gry. Dla wielu pozytywnie, chociaż wydawały się one prowadzić w inną stronę niż początkowo UT 2003 obrało. Najważniejszą z nich niewątpliwie była zmiana panujących na scenie zasad rozgrywania duelu, z którego wypadł Amp. Swojego czasu twierdziłem i dalej śmiem twierdzić, że rezygnacja z groteskowego pomysłu grania dueli z Ampem, było tym co sprawiło, że UT 2004 było lepsze od swojego poprzednika. Sęk w tym, że powiększona skala pozostała i gra wciąż nie była w stanie przyciągnąć ani dużej ilości fanów UT, ani stworzyć własnego tak wielkiego zaplecza jak właśnie UT. Trzeba jednak przyznać, że stworzyła własną scenę, która mimo wydania UT3 po dzień dziś przeżyła, coś co nie udało się Q4 nawet mimo braku następcy.

[…] Gra jest jedynie stylizowana na UT

Dochodzimy do momentu krytycznego, jakim było wydanie UT3. Nowa gra miała sięgać korzeniami do UT, miała przyciągnąć i zasymilować graczy uparcie trzymających się reliktu przeszłości. Usunięcie części „nowych” ruchów przedstawionych przez UT 2003, powrót starych przedmiotów, powrót starych klimatów i stylu rozgrywki. Czy tak się stało? Dogłębniejsze spojrzenie wykazuje, że nie. Remiksy starych utworów, stylistyka starych broni i armorów, to tylko i wyłącznie marketingowa kosmetyka. To co otrzymaliśmy to kolejne wcielenie UT 2003 i 4, z ograniczeniem poruszania się i jedynie pokolorowane na zewnętrzne podobieństwo UT. Ta gra równie dobrze mogłaby się nazywać UT 2007 (a może biorąc pod uwagę daty wydań poprzednich części, od razu 2008).

Dlaczego? Najważniejsza różnica pomiędzy starym UT, a jego nowszymi wcieleniami, czyli powiększenie skali gry względem gracza, pozostała dokładnie taka sama. Gra jest jedynie stylizowana na UT, ale nie sięga do korzeni. Więcej, jeżeli weźmiemy pod uwagę usunięcie niektórych ruchów i dziwaczny system armorów, nadający się bardziej chyba do CSa, tak naprawdę ciężko jest dojść do tego, co myśleli sobie autorzy. W żadnym wypadku nie jest to powrót do UT, coś co by mogło przekonać zatwardziałych jego fanów, z drugiej strony nie jest to też rozwinięcie pomysłów wprowadzonych w UT 2003, których konsekwentne trzymanie się mogło by doprowadzić do stworzenia prawdziwie udanej i ciekawej w swej odmienności gry. Albo się podąża jakąś wizją, albo nie.

Interface UT3 składa się z serii pełnych plansz, do których często trzeba się doklikać.

Jednak pominąwszy całą formułę gry, samym swoim wykonaniem Unreal Tournament 3 pokazał jak poważnie jego autorzy obecnie podchodzą do tego tytułu i odbiorców. Już pierwsze uruchomienie daje do zrozumienia, że coś jest nie tak. Niezależnie od podejścia do tematu, cała seria cechowała się zawsze kompletnym, trzymającym się kupy interfejsem użytkownika. Opcje, przeglądarka serwerów, wszystkie dodatkowe możliwości udostępnione w grze, działały. W UT3 jest inaczej, dostaliśmy tragiczny i skandaliczny interfejs użytkownika w postaci niewygodnych opcji, braku wielu z nich i niefunkcjonalnej przeglądarki serwerów. W zamian otrzymaliśmy logowanie do serwerów GameSpy, gdzie przypisana koncie nazwa jest także nazwą zawodnika w grze oraz mało wygodny system znajomych.

[…] Sednem jest to, że gra nie była lepsza.

Początkowo brakowało wszystkiego, nawet opcji wejścia na serwer jako obserwator. Do dziś jeżeli wyrzucimy w grze broń, po czym sami ją zbierzemy, gra się zawiesi. Nie można także zbindować tabulatora, a nagrywanie dem po stronie klienta zostało zablokowane. Lista takich „drobiazgów” jest długa i nie zanosi się aby miały one być poprawione. Oczywiście fani powiedzą, że grać się przecież da, ale powiedzcie mi, jak się nie zdenerwować, gdy co krok brakuje rzeczy podstawowych, które przecież wcześniej zawsze były.

Plotki niosą, że za grę w dużym stopniu odpowiadają niepilnowani nowi pracownicy, w tym także Ci, którzy pracowali między innymi nad America's Army, zaś gdy już po fakcie grę zobaczyło parę co bardziej odpowiedzialnych za poprzednie części osób, złapały się one za głowę. Nie mam zamiaru wertować listy twórców, ani przeszukiwać wypowiedzi pracowników firmy Epic, ale gdyby tak faktycznie było, to nie zdziwiłbym się. Scenie modderskiej najwyraźniej nowe dzieło też nie przywykło za bardzo do gustu, bo o ile mod turniejowy dodający grze trochę ważnej funkcjonalności powstał i jest rozwijany, to o zabezpieczeniach przeciwko oszustom, ani systemowi transmisji UTV, mowy nie ma.

I tak otrzymaliśmy naszą upragnioną odpowiedź. Brak tego na co wszyscy czekali i denerwujący brak podstawowej funkcjonalności powodują, że pomimo typowego wstępnego rzutu na nowy produkt, ilość aktywnych w nim graczy spada najszybciej w historii całej serii. Możliwe jest nawet, że UT3 jako pierwsze w niej, podobnie do Q4 zaliczy naturalny zgon. No bo nie wmówi mi nikt, że jeżeli wieczorem zaglądam w przeglądarkę i widzę graczy na tylko jednym duelowym serwerze, to jest dobrze.