Nie trzeba skończyć socjologii, żeby wiedzieć, iż człowiek od zarania dziejów poszukuje informacji. Od miejsc stacjonowania zwierzyny, przez wyniki ostatniego Tańca z gwiazdami, przyczyny dziury budżetowej, budowę atomu, na wyniku ostatniej kolejki premiership kończąc, człowiek poszukuje wiadomości, informacji raczej, oraz jej źródła. Mówi się nawet „społeczeństwo informacyjne” o nas samych.

Nie trzeba mieć też doktoratu z ekonomii, żeby wiedzieć, iż popyt kształtuje podaż. Jeśli jest na coś zapotrzebowanie, znajdą się tacy, którzy je zaspokoją. Tak właśnie powstał najstarszy zawód świata oraz ten nowszy, nieomal współczesny zawód - dziennikarz. Dziennikarski świat przez prawie czterysta lat zmienił się nie do poznania. Ponieważ autor niniejszego tekstu ma nadzieję, iż ukaże się on na łamach serwisu (zinu, chciałoby się powiedzieć) związanego ze sportami elektronicznymi, wymieniony tekst o dziennikarzach z tej dziedziny skupiać się będzie.

Nomen omen, dokładnie czterysta lat temu ukazała się pierwsza gazeta. Wówczas zawód ten był wyjątkowo elitarny, a jednocześnie dużo prostszy. Wtedy zakres zainteresowań potencjalnego czytelnika był o wiele mniejszy, a i wydarzeń, o których warto by pisać, obiektywnie rzecz biorąc, było mniej. Wszystko się zmieniło w XX wieku, gdy najpierw gazety, potem radio, na końcu telewizja, opanowały cały świat i każde gospodarstwo domowe. Na końcu przyszedł Internet.

Choć w naszym kraju dość późno, bo już w wieku XXI, z momentem upowszechnienia neostrady (na pohybel malkontenci! Jeśli macie lepszą datę, to zapraszam do podania). Jednak dogoniliśmy światową czołówkę i dziś zawód dziennikarza internetowego, autora publikacji internetowych, czy koordynatora treści internetowej to już nie jest nic nadzwyczajnego. Równocześnie wielką, czarną chmurą nad Internetem stali się domorośli dziennikarze, zaśmiecający globalną wioskę nikomu niepotrzebnymi, miałkimi, a nawet żałosnymi tekstami o byle czym, napisane byle jak, bez ładu, składu, a przede wszystkim bez podstawowej wiedzy o dziennikarstwie.

No, teraz się już wyżyłem, mogę przejść do merytoryki. Panie i panowie! Odkrycie: nie każdy powinien być dziennikarzem. Zdaję sobie sprawę, że dziś każdemu wydaje się, że może napisać newsa na stronę, podpisać się i jest już wybitnym dziennikarzem. Jednocześnie poziom serwisów publikujących tego typu teksty jest coraz niższy, a poprzeczka stawiana adeptom sztuki czwartej władzy jest zawieszana bardzo nisko. Z drugiej strony… trzeba obiektywnie powiedzieć, że gatunki dziennikarskie informacyjne nie wymagają wybitnej wiedzy na temat posługiwania się językiem oraz nie eksploatują zbyt mocno intelektu piszącego (z całym szacunkiem). Jednak i tu zdarzają się kaczki dziennikarskie. Oto ktoś umieści na głównej stronie newsa o rzekomym oszukiwaniu przez pana XY, mimo że dowiedział się o tym gdzieś na ircowym kanele od kolegi, który słyszał na innym kanale. Potem okazuję się, iż to nie była prawda, bo chodziło o siostrę tego kogoś, ale kto by się tam przejmował sprostowaniami.

Drodzy newswriterzy! Należy w pierwszej kolejności zadbać o to, by to coś się własnym nazwiskiem, ksywą czy inicjałami podpisuje było prawdziwe.  Przeliczający wartość swoich tekstów na ilość komentarzy pod nim budzą moje przerażenie. To zupełnie błędne wartości. Są w kodeksie etycznym SDRP dwa słowa, które wyrażają wszystko - „szczególna staranność”. Tylko to się liczy, aby informować rzetelnie, w przeciwnym wypadku zapraszam do podzielenia kariery pani Rowling. Nie namawiam Was do udziału w studiach dziennikarskich, zgadzam się, że ekonomia, droga legislacyjna Stanów Zjednoczonych, albo ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie muszą leżeć w orbicie Waszych zainteresowań, jednak rzetelności nigdy nie odpuszczę.

Zupełnie inną częścią dziennikarstwa jest publicystyka. Tutaj już jest o wiele trudniej. Nie liczy się bowiem tylko to, co chcemy powiedzieć, ale także to jak to chcemy zrobić. Częstokroć nawet bardziej to drugie. Z ubolewaniem stwierdzam, że dziennikarstwo internetowe, zwłaszcza to amatorskie, zupełnie się w tej dziedzinie nie odnajduje. Pozostały, owszem, takie gatunki jak recenzja, czy kulejący felieton, ale obie w wersji ubogiej i… jakiejś niepełnej. Recenzja w tej chwili to jak crashtest. Kilka punktów, jeden po drugim, zawsze w tej samej kolejności, suche wnioski, trach-dup, next please. Felieton…

Felieton, aż się prosi o osobny akapit. To mój ulubiony gatunek. Pozwala na nieskrępowane poruszanie się po wodach wyobraźni i przelewanie przez palce kropel myśli, a potem umieszczanie ich w naczyniu liter. No, strasznie pojechane, ale właśnie tego brakuje esportowym felietonom. Idzie kryzys, co to będzie, co to będzie, niemiecki rząd przed wyborami chce zamknąć esport w ich kraju, przyjmij swojego Niemca do domu i podziel się z nim neostradą!, bla, bla-bla, jak mi źle, bo coś mi komputer wolno chodzi, to przez vistę i wujka Billa. To główne tematy felietonów z ostatnich kilku miesięcy. Pisanie felietonu powinno być tak samo przyjemne, jak jego czytanie. To ma być rozrywka! A niestety, póki co przypomina to czwarty raz gotowane pierogi.

Nie ma jednej drogi by zostać dziennikarzem. Jest tylko jedna rada. Należy czytać dużo, pisać jeszcze więcej i najwięcej czytać siebie. Nic tak nie poprawi tekstu, jak własna, odautorska korekta. No chyba, że się pisać po polsku nie umi.

Cienka, czerwona linia - warto przeczytać.