Gry schodzą na psy. Jeszcze kilka lat temu przeciętny gracz miał mgliste pojęcie o tym, czym jest patch i do czego służy. Dziś, w trakcie instalacji świeżo wydanej gry odwiedzamy serwisy, których sensem istnienia jest udostępnianie łatek. A właściwie to łat, bo ciężko nazwać  łatką plik ważący 500 MB, wydany przez producenta w dwa dni po premierze. Paranoja.

Dawniej było inaczej. Kiedy komputery i konsole były odrębnymi światami, a łącza internetowe śmigały z zawrotną prędkością 56 kbit/s, było lepiej. Odpalało się grę i się grało. Oczywiście tamte gry też miały bugi, bo gry bez błędów nie istnieją. Ale to były niedogodności znane tylko prawdziwym maniakom, którzy próbowali kończyć dany tytuł na tysiąc sposobów, bądź przechodzić go na czas. Normalny człowiek po prostu grał.

A dziś? Wychodzisz ze sklepu o stówę biedniejszy, wracasz do domu i ciągniesz, zasysasz, szukasz. Sterowniki, łatki, problemy i kombinowanie. Najnowsza karta dźwiękowa, na którą wydałeś delikatnie mówiąc za dużo, okazuje się niekompatybilna i w rezultacie wracasz do zintegrowanej. W dodatku musisz się przełączyć na  dźwięk w 16 bitach, bo 24 wysypują grę. Twoje dwie karty graficzne, które sprawiłeś sobie miesiąc temu potrafią cuda, ale z wielkim trudem i w pocie czoła wyciągają z nowej gry trzydzieści klatek. Wydałeś majątek na sprzęt, który w zimie zastępuje kaloryfer, a gra i tak wygląda jak psu z gardła wyciągnięta. O ile masz na tyle szczęścia, że w ogóle ją uruchomisz. A producent ma Cię w głębokim poważaniu, bo Ty już swoje pieniądze mu zapłaciłeś.

Po miesiącu wychodzi patch. Te zazwyczaj dzielą się na dwa rodzaje. Takie które rzeczywiście coś poprawiają, i takie które poprawiają wszystko, tylko nie to co trzeba. Pierwszy rodzaj z dumą reprezentują takie firmy jak Infinity Ward i Id Software. Grając w ich gry, żeby dowiedzieć się co było przyczyną wydania łatki trzeba najczęściej zajrzeć do changeloga, bo ciężko coś wytypować z samego grania, a i tak najczęściej kończy się na poprawieniu i tak całkiem dobrej wydajności. Wszystkie inne błędy załatwiane są raz, a dobrze. Prym w wydawaniu poprawek drugiego rodzaju wiodą Treyarch i mój niekwestionowany faworyt – DICE. Tym pierwszym przeszło cztery miesiące zajęło dodanie możliwości nagrywania dem w Call of Duty World at War, bo skupiali się na wypluwaniu coraz to nudniejszych map. Natomiast DICE spłodziło Battlefield 2, co grającym w ten tytuł mówi wszystko. Dla pozostałych wystarczy informacja o tym, że ważniejsze jest rozwiązanie problemu przyznawania durnych medali niż zajęcie się żołnierzami skaczącymi na leżąco (tu potrzeba bujnej wyobraźni, żeby to sobie zobrazować). Osobną kategorię stanowią gry MMO, ale tam zarobek producenta zależy od utrzymania przy grze graczy, którzy płacą miesięczny abonament, a nie od ilości sprzedanych egzemplarzy. To niejako zmusza ich do spełniania ich życzeń.

Z jednej strony patche są w porządku, jeśli naprawiają to, co należy. Z drugiej jednak… Po niedawnej premierze America’s Army 3, która okazała się kompletnym niewypałem, zaczynam zastanawiać się, czy istnieje jeszcze taki zawód jak tester gier. A jeśli tak, to za co ci ludzie biorą pieniądze? Przecież nie da się nie zauważyć, że testowana gra po prostu nie działa. Czasami odnoszę wrażenie, że popularne ostatnio „otwarte beta testy” są jedynymi. Szkoda tylko, że nikt nie powie tego wprost. Wtedy każdy taki tytuł omijałbym szerokim łukiem.

Producenci gier przeginają. Niedługo po pół roku od wydania gry patche będą ważyły tyle ile sama gra, a zmieniać ją będą tak, że w końcu nie będzie wiadomo, czy gra się w Battlefielda, czy w Simsy. No, ale sami jesteśmy sobie winni. W końcu taką zbugowaną grę można by z czystym sumieniem oddać do sklepu żądając zwrotu pieniędzy, bo przyzwalanie na takie praktyki do niczego dobrego nas nie doprowadzi. W końcu po zakupie kanapki z serem, w której nie ma sera, nie czeka się na producenta, tylko wraca się do sklepu z pytaniem: Gdzie jest ***** ser? A po sznurku do kłębka, wszystko dotrze tam, gdzie trzeba.

Brutalne gry -  przeczytaj poprzedni felieton Pawła.

Na pewno chcemy ograniczeń wiekowych!? - warto przeczytać.