Nie taką miłością, jaką kocha się dziewczynę (lub chłopaka), z którą mamy zamiar spędzić resztę życia. Kocham tak, jak kocha się  ludzi, którzy dostarczają nam emocje, radość, czasem nawet łzy. Bo jak można nie uwielbiać osoby, przez które wstaje się o piątej rano (albo przynajmniej chce się wstać), aby następnie cieszyć się jak dziecko z ich sukcesu?

Starcie tytanów / fot. HLTV.org

Od kilku lat, co roku, mniej więcej o podobnej porze, spędzam wiele godzin przed monitorem, śledząc finały World Cyber Games. Od 2006, kiedy to Złota Piątka wygrała po raz pierwszy WCG, za każdym razem siadam do komputera z tymi samymi nadziejami.  Że znów zobaczę Neo i spółkę w finale, podskakujących z radości po ostatniej mapie.

Dziś rano, ustawiłem budzik na  telewizorze na piątą rano. Nie wiem jak, ale udało mi się go wyciszyć, samemu się nie budząc. Strasznie tego żałuję, ale gdy za piętnaście ósma wstałem, pierwsze co zrobiłem, to podszedłem do komputera i sprawdziłem wyniki.

Radość po wygranej / fot. HLTV.org

Serce od razu zaczęło się radować, gdy ujrzałem news rapka zatytułowany „AGAiN wygrywa tegoroczne WCG!”. Ja bym dał inny tytuł, ale nie to jest ważne. Liczy się to, że nasza najlepsza drużyna po raz drugi wygrała w finale Counter-Strike'a, i to najbardziej prestiżowych zawodów na świecie.

Pomimo wielkiego pecha do organizacji, jakie ma ta ekipa, chłopaki wzbili się na wyżyny i pokonali odwiecznego rywala, fnatic. Ich gra, to była prawie że poezja. A sam mecz, to jedna z najbardziej ekscytujących rzeczy, jakie się ostatnio wydarzyły. Oglądając pierwszą mapę, de_nuke, mimo że znałem już wynik, cieszyłem się z każdego zdobytego punktu. A to, co zrobił Lord w ostatniej rundzie, było po prostu wspaniałe.

Mistrzowie! / fot. HLTV.org

Chciałbym chłopakom podziękować za to, że sprawiają nam, Polakom, graczom tyle radości. Reprezentacja daje ciała na całej linii, nawet Franek Smuda im nie pomoże. Natomiast Mariusz „Loord” Cybulski, Jakub „kuben” Gurczyński, Wiktor „TaZ” Wojtas, Łukasz „LUq” Wnęk i Filip „Neo” Kubski od kilku dobrych lat, co pewien czas sprawiają, że czujemy dumę z tego, że jesteśmy takiej samej narodowości. Że jeśli im kibicujemy, to nas nie zawiodą. A jeśli odpadną z turnieju, to dopiero w takiej fazie, że nie jest to wcale wstydem, ale powodem do dumy. Bo czy regularne granie w finałach, czy chociażby w półfinałach nie świadczy o klasie drużyny?

Jednym słowem więc: DZIĘKUJĘ!

I obyście jeszcze przez bardzo długi czas grali w CS, bo jak was zabraknie, to eSport w Polsce straci wiele, żeby nie powiedzieć, że jego najważniejszą i najcenniejszą część. Grajcie, cieszcie się tym i nadal sprawiajcie nam takie niespodzianki jak ta dzisiejsza. Bo jak na razie nikt inny w tym kraju się do tego nie kwapi. 

Końcówka finałowego spotkania... i reakcja Polaków po zakończeniu meczu. / Rakaka.se