No wlaśnie, co z esportowcami? Jest to przecież grupa niemała, myśląca, będąca wpływową w swoich środowiskach. Mało tego, jest to także grupa - lekko mówiąc - zignorowana. Czy już nikt nie potrafi zrobić gry troszeczkę wymagającej ze strachu przed odrzuceniem przez konsolowców? Te kilka milionów pobrań z torrenta można przecież zamienić na sprzedaż, wystarczy tylko kilka kroków. Piąta część Call Of Duty tych kilka kroków boi się jednak postawić. Zastanówmy się zatem, jak w czterech krokach zepsuć CoD:WW?

Krok pierwszy. Zrobić wersję dla jednego gracza, która starcza na kilka godzin, po czym nie wydać serwerów do wersji wieloosobowej. Jest co prawda wersja na Windows, tylko mało kto udostępnia pod nią serwery. Skutek jest prosty - stabilnych serwerów w odpowiedniej ilości za szybko nie dostaniemy. W efekcie wiele osób, które mogłyby bardziej przysiąść do gry, zaczyna się wahać przed podjęciem decyzji. Często więc pudełko zabrane z wystawy, wraca na nią po chwili zastanowienia. A jeżeli ktoś odłoży grę na półkę, zanim w nią pograł, to wielce prawdopodobne, że nie wróci po nią do sklepu, nawet jeśli już zagra.

Krok drugi. Nie dać nikomu obejrzeć gry innej osoby czy całej drużyny. Nie ma też jak nagrać dema. Dlaczego? Bo nie, i kropka. Nie ma jak obejrzeć meczu w normalnych warunkach. Dlaczego? Bo nie. Odpowiednik CSowej HLTV znowu gdzieś się zgubił i umarł ponownie w fazie projektu - nie zobaczymy go zatem podczas gry. Mamy natomiast oglądać projekcję przez jakąś śmieszną telewizję. To spory i niezrozumiały dla mnie krok wstecz - rezygnacja z tego, co dawno odkryto, a wprowadzenie zasad rodem ze świata duke3D. Poza tym, każda osoba, która ogląda rozgrywki za pośrednictwem gry, musi mieć oryginalną kopię. O tym twórcy też chyba zapomnieli - na swoją niekorzyść.

Krok trzeci. Wyłączyć wszystkie możliwe komendy w grze, bo bez nich żyć się będzie łatwiej. Przynajmniej żółtodziobom. Już ja wiem, na czym taka polityka się opiera. Żeby gorsi (czyli nowi) gracze mieli łatwiej. Żeby nie musieli przyswajać zbyt dużo informacji tuż po zainstalowaniu gry. Tylko w ten sposób dochodzimy szybko do tego, że potencjalny klient w oczach producentów może być tylko opóźnionym w rozwoju ćwierćinteligentem. Gry polegają na interakcji, konktakcie i zmienianiu danego nam otoczenia. Jeżeli przed graczem już na samym początku nie postawimy nieco większych wymagań - nie zmusimy go do tego, aby to on nauczył się gry - nic z tego nie wyjdzie. Najpierw ktoś zostanie pochłonięty przez świat single player, a później przy kilku rundach z poważnymi graczami zdecyduje, że taka gra nie ma sensu. Świat wielkich pieniędzy chyba jest skazany na typowo hollywoodzkie myślenie - rzucić coś tłumowi, niech się cieszy, że w ogóle coś dostał.

Krok czwarty. Najgorszy. Zapomnieć o społeczności COD4, o tym co zrobiła, o promodzie i jego twórcach. Ile oni mają wsparcia? Zero. Czemu to społeczność esportowców ma naprawiać grę? Czemu twórcy nie myślą o elicie swoich klientów? O tych ludziach, dzięki którym wokół sceny staje zawsze kilkadziesiąt czy kilkaset osób. Targi, jakiś większy LAN, do tego wielkie loga gry i producenta, scena z grającymi finalistami i grupy miłośników śledząca to na telebimach - czy to przypadkiem nie jest lepsza reklama tytułu, niż seria pięciu trzydziestosekundowych reklamówek w prime time? Niech wreszcie do kogoś dotrze, że sukces CSa można powtórzyć i pobić, a potem zarabiać na nim przez kolejnych 5 lat. Trzeba tylko chcieć.

Najprawdopodobniej jednak takie myślenie jest dziś wśród producentów rzadkością. Wszyscy mogą podziwiać Blizzard za to, że wydaje pięć tytułów w ciągu dziesięciu lat - wszystkie kultowe, sprzedane w ogromnych ilościach i - przede wszystkim - szalenie dopracowane. Wszyscy mogą podziwiać scenę CSa za to, że jest taka silna, rozbudowana i w ogóle dużo się na niej dzieje. Tylko jeśli CSa ktoś zmieniałby co rok i co rok wydawał podobną grę w nowych szatach - gracze i fani CSa nie mieli by dzisiaj w tęgich min. Trzeba jak najszybciej stworzyć drugą strzelankę, która byłaby alternatywą na najwyższym poziomie. Call Of Duty zawsze sprawiał wrażenie, że ma do tego pełne predyspozycje. Zawsze z nadzieją patrzono na kolejne części serii. Póki co jednak tylko na nadziejach się kończy, a rewolucji nie widać.