Homo  playerus, jest jednym z najszybciej ewoluujących obecnie stworzeń na kuli ziemskiej. Stale powiększająca się ilość środowisk naturalnych spędza sen z powiek naukowcom zajmującym się jego badaniem. Cykl życiowy przeciętnego osobnika obejmuje zmianę środowiska średnio raz na dwa lata. Ponadto, potrafi on chwilowo zmienić środowisko na całkowicie odizolowane, co skutecznie utrudnia badanie jego zachowań. Niemniej, obiektem badań są głównie gatunki żyjące w łatwo dostępnych dla badaczy i w miarę trwałych warunkach naturalnych. Czasem zdarzają się przypadki przebywania w jednym z nich przez dłuższy okres czasu, jednak są to środowiska tak bardzo wyeksploatowane, że ich badanie mija się z celem – wszystko co było do odkrycia już dawno przyniosło swoim odkrywcom nagrody i wyróżnienia. Niniejszy artykuł ma za zadanie przedstawić efekty półtorarocznych badań nad gatunkiem homo playerus codus klasy czwartej.

Homo playerus codus klasy czwartej został odkryty w listopadzie 2007 roku. Obecnie, zliczany w dziesiątkach milionów osobników, jest jedną z najliczniejszych gromad w historii. Wywodzi się on z królestwa homo playerus fpsus, jednak człon fpsus, podobnie jak codus, w dalszej części artykułu będą celowo pomijane ze względu na wygodę w stosowaniu nazewnictwa.

Ze względu na charakterystykę środowiska, homo playerus codus klasy czwartej dzieli się obecnie na trzy rodzaje. Pierwszym z nich jest homo playerus promodus, który jest zdecydowanie najliczniejszym. W miejscach przebywania osobników tego rodzaju,  charakterystyczna jest wysoka konkurencyjność i walka o zdobycz. Są to miejsca zazwyczaj trudno dostępne, a ilość osobników w nich przebywających zwykle nie przekracza dziesięciu . Kolejnym rodzajem jest homo playerus hardcorus. Osobniki tego rodzaju są mniej agresywne i ostrożniejsze w swych działaniach, co jest związane bezpośrednio z wysoką podatnością na czynniki środowiskowe. Liczność skupiska wacha się pomiędzy dwadzieścia cztery, a czterdzieści osobników. Ostatni rodzaj powstał z pomieszania dwóch poprzednich i nosi nazwę homo playerus hardcorus pamus. Żyje on w identycznym środowisku jak homo playerus hardcorus, jednak jego dostępność i poziom konkurencji jest podobny do homo playerus promodus. Jest on jednocześnie najmniej licznym rodzajem.

Odwiecznym zwyczajem homo playerus codus są rytualne walki przeprowadzane za pomocą ziemniaków oraz pestek (różnych rodzajów) pomiędzy grupami osobników. Zachowania obserwowane podczas tych walk pozwoliły na wyodrębnienie cech charakteryzujących podstawowe gatunki, które to zostały opisane przez wybitnych naukowców zajmujących się badaniem homo playerus.

•  homo playerus noobus – jest to gatunek o największym współczynniku śmiertelności. Wiąże się to przede wszystkim z niewielkim doświadczeniem w rytualnych walkach oraz opornością w jego zdobywaniu. Zwykle po kilku miesiącach gatunek ten ewoluuje w jeden z pozostałych, jednak zaobserwowano przypadki starsze nawet niż rok. Osobniki często przyczyniają się do zwiększonej śmiertelności pozostałych gatunków.

•  homo playerus pospolitus – ustawiony przez naukowców jako drugi w łańcuchu ewolucji, jest najliczniejszym gatunkiem. Jego cechą szczególną jest absolutny brak cech szczególnych.

•  homo playerus rusherus – bardzo ciekawy gatunek, czujący niesamowity popęd do przeprowadzania szybkich ataków frontalnych. Jego osobników łatwo zauważyć, ponieważ zawsze pędzą na złamanie karku na czele grupy. Jego ofiarami padają najczęściej odpowiedniki z grupy przeciwnej, a sam najczęściej pada ofiarą celnie rzuconego ziemniaka, lub osobnika z kolejnego, przedstawionego w artykule gatunku.

•  homo playerus camperus – jest to gatunek niesamowicie przystosowany do życia w swoim środowisku. Potrafi skutecznie wtopić się w otoczenie, i godzinami wyczekiwać ofiary w jednym miejscu. Jego ulubionymi ofiarami są homo playerus noobus, które potrafią wpadać w jego pułapki całymi grupami. Pozostałe gatunki wymagają od niego więcej finezji i częstego przemieszczania się, za czym nie przepada. Najgroźniejsza jest jednak odmiana nazwana przez naukowców camperus scopus. Osobniki te używają narzędzi pozwalających polować na dużych dystansach oraz specjalnego kamuflażu, przez co ich spostrzeżenie jest jeszcze trudniejsze. Zarejestrowano nawet przypadki, gdzie dwaj przedstawiciele camperus scopus z przeciwnych grup stali przez całą walkę naprzeciw siebie, jednak żaden z nich nie zauważył obecności drugiego. Sytuację tą może rozjaśnić nieco zdjęcie wykonane przez jednego z naukowców, na którym znajduje się ok. czterdziestu siedmiu przedstawicieli camperus scopus – żadnego z nich nie widać gołym okiem.

• homo playerus backstabberus (plecostrzel pospolity) – przedstawiciele tego gatunku są niezwykle niewdzięcznymi przeciwnikami w walce. Niestety, niesamowicie skutecznymi. Ich obserwacja była niezwykle trudna ze względu na to, że wyczekują oni odpowiedniego momentu, aby wejść na tyły grupy przeciwnej by pozbawiać ich życia atakując w plecy. Jedynym sposobem na zaobserwowanie tych osobników było szybkie orientowanie się gdzie aktualnie znajdują się plecy grupy. W starciu frontalnym są statystycznie niegroźni.

•  homo playerus laggerus – gatunek, który opanował niezwykle trudną sztukę natychmiastowego przenoszenia się z miejsca na miejsce na obszarze do dziesięciu metrów. Utrudnia to skutecznie upolowanie osobnika będącego w ruchu i jedyną pewną okazją jest złapanie go w przestoju. Do dziś trwają badania mające na celu wytłumaczyć dlaczego takie przenoszenie się nie ma wpływu na ich skuteczność w walce.

•  homo playerus whinerus – przedstawiciele gatunku rusherus nie lubią gatunku camperus. Camperus nie przepadają za backstabberus. Whinerus nienawidzą wszystkich poza nimi samymi i vice versa. Gatunek ten potrafi jedynie obniżać morale na polu walki. Na jego nieszczęście robi to zarówno w grupie przeciwnika, jak i swojej. Używa w tym celu określeń odczytywanych przez innych homo playerus za obraźliwe. Często usuwany z pola bitwy przez przywódcę grupy będącej w posiadaniu terenów, na których odbywa się rytuał.

•  homo playerus teamkillerus – czasami zdarza się, że wybitnie mało uzdolniona jednostka gatunku noobus ewoluuje w złą stronę. Tak powstają osobniki gatunku teamkillerus, które, stosując techniki podobne do backstabberus, polują na osobniki z własnej grupy. Przywódcy grup zajmują się także i tymi przypadkami.

•  homo playerus ownerus – oto i szczyt drabiny ewolucji. Niezwykle rzadkie okazy, które są bardzo trudne do zbadania. O ich zachowaniach podczas walki wiemy tyle, że czas mierzony od spostrzeżenia osobnika do własnej śmierci wynosi ok. jednej sekundy. Wielu naukowców ryzykowało swoje życie by zbadać ich dokładnie – wszyscy gwałtownie przerywali swoje badania. Wiadomo natomiast, że to oni najczęściej zostają ostatni na polu bitwy – w takich przypadkach wynik walki określa się ilością ownerus po każdej stronie, ponieważ osobniki tego gatunku nie widzą sensu w walce ze sobą, ze względu na zjawisko zwane Paradoksem Walki Niepokonanych.

Obecnie trwają badania nad homo playerus codus klasy piątej, jednak nie przewiduje się wielkich odkryć w tej materii, a to ze względu na ich niską liczebność. Najwybitniejsi naukowcy przygotowują się już do kolejnych badań, ponieważ wymarcie klasy czwartej i piątej przewidziano (z niewiarygodną dokładnością) na dzień 10 listopada 2009 roku. Wtedy to też ma pojawić się homo playerus codus klasy szóstej i  to on stanie się obiektem kolejnych, wieloletnich badań.

Sprawdź poprzedni tekst autora - Miara skilla