Oszustwo towarzyszy ludzkości od jej początków. W każdym z aspektów naszego życia można wyróżnić ludzi, którzy oszukują i tych, którzy z oszustami walczą. Staramy się ułatwiać sobie życie jak tylko możemy, często nie zwracając uwagi na fakt, że robimy to kosztem innych. Nie inaczej ma się sytuacja w sportach elektronicznych. Jak w każdym innym sporcie istnieje tutaj granica, która wskazuje miejsce, w którym kończy się rywalizacja, a zaczyna oszustwo.

Problem w tym, że nie jest łatwo określić jej położenie. Są sytuacje, w których nikt nie ma wątpliwości. W podświadomości etycznej każdego gracza słowa „wallhack” i „aimbot” jednoznacznie kojarzą się z nowotworem trawiącym esport od środka. Jednostki używające podobnych ułatwień są natychmiast po wykryciu usuwane ze społeczności, co w przypadku „wyższej półki” oznacza także publiczny lincz. W tym przypadku granica wyznaczana jest przez systemy typu PunkBuster lub VAC. Prędzej czy później, każdy „niewykrywalny cheat” zostaje  wychwycony i jego użytkownicy budzą się z ręką w nocniku, krzycząc do wszystkich „ja tylko testowałem!”.

I po co to komuś? Jaka jest przyjemność z udziału w rozgrywce, której założeniem jest rywalizacja z drugim człowiekiem, a która to zostaje sprowadzona do poziomu naciśnięcia jednego przycisku? A może chodzi o radość z wygranej? Jeśli ktoś uznaje zasadę „nie ważne jak, ważne żeby wygrać”, to pewnie jakąś satysfakcję z tego ma. Natomiast normalny człowiek tym bardziej cieszy się z sukcesu, im więcej włoży wysiłku w jego osiągnięcie. To prowadzi do prostego wniosku, że oszuści nie są normalni, co wszystko tłumaczy.

Demotywator: Oszutstwo nie uchroni cię przed szpiegami.

Istnieje również „szara strefa”, której ze względu na politykę prywatności systemy wbudowane w gry nie są w stanie kontrolować. Mowa tu głównie o skryptach i makrach, które udostępniane są przez zewnętrzne programy oraz sterowniki klawiatur i myszek przeznaczonych dla graczy. Tutaj sprawa znacznie się komplikuje, bo skrypt skryptowi nierówny. Niektórzy zaraz się oburzą, bo w końcu po to się kupuje konkretne myszki i klawiatury. Przecież tradycyjni sportowcy także nie stoją w miejscu i co jakiś czas wymieniają swój sprzęt na lepszy. Na przykład obuwie: wygodniejsze, produkowane z wymyślnych materiałów, poprawiające przyczepność na wszelkiego rodzaju nawierzchniach. Nie zapominajmy jednak, że but sam z siebie nie wymierzy i piłki nie kopnie, a tym bardziej jej nie podkręci. Podobnie powinno być w esporcie. Przecież dla przykładu granie w FPS-y, opiera się głównie na zdolnościach manualnych poszczególnych zawodników. Pomyśleć o jakiejś czynności to jedno, a wykonać ją samodzielnie to zupełnie inna bajka.

Makra i skrypty dzielą się zasadniczo na dwie kategorie. Pierwsza z nich to takie, które nie mają wpływu na rozgrywkę i stosowane są wyłącznie w celu zautomatyzowania często wykonywanych czynności, powiedzmy, przygotowawczych. Na przykład kupowanie broni w CS-ie. Przy odrobinie wprawy można się wyrobić w te kilka sekund z kupieniem zabawek, ale po co maltretować klawiaturę i ryzykować pomyłkę, skoro można to podpiąć pod jeden klawisz i mieć spokój. Podobnie ma się sprawa z nagrywaniem dem. Otwieranie konsoli i wprowadzanie komendy nie jest najwygodniejszym rozwiązaniem. Prosty bind załatwia sprawę, a dodatkowo może nas poinformować na czacie w grze, że demo się nagrywa. „Legalności” podobnych rozwiązań nikt nie kwestionuje, bo nie mają one bezpośredniego wpływu na rozgrywkę.

Przykład oszustwa w Call of Duty 4.

Druga kategoria to skrypty i makra, które wykonuje się podczas rozgrywki, co samo w sobie powoduje, że zaczyna cuchnąć czitem. Jeśli ktoś uważa, że proste makro zmieniające broń na flasha, rzucające go i zmieniające z powrotem w CS-ie jest zupełnie niewinne i nie ma wpływu na rozgrywkę, to niech czym prędzej uderzy głową w ścianę. Podobnie ma się sprawa z ustawianiem lewego przycisku  myszy w ten sposób, że jego przyciśnięcie nie powoduje ognia ciągłego, lecz pojedynczy, z odpowiednimi opóźnieniami. Bez różnicy? A może jednak ściana? Skrajnym przypadkiem jest oskryptowanie sobie drogi ze spawna do miejsca kontaktu z przeciwnikiem, włączając w to idealnie rzucane granaty. Wydaje się śmieszne, wręcz niemożliwe, a jednak.

Cienka, czerwona linia, to element „szarej strefy”, który każdy musi samodzielnie sobie narysować. Jest to granica, która oddziela sportowców od cwaniaków i oszustów. Dla mnie zaczyna się ona w momencie, kiedy zegar zaczyna odliczać czas do zakończenia rundy. Od tego momentu, jeśli ktoś używa czegokolwiek poza ustawianymi w menu gry przyciskami, jest dla mnie zerem. I tak pozostanie – niezależnie od gry, w jaką przyjdzie mi grać.

Patch me tender - poprzedni felieton jasona.paury'ego.

IV CzitPospolita - uciekajcie! - felieton o oszustwach w Enemy Territory.