Bownik, autor głośnej, w środowisku e-sportowym, wystawy fotograficznej pt. Gamers, którą od 3 września można oglądać w Yours Gallery w Warszawie, postanowił raz jeszcze wypowiedzieć się na łamach eSports.pl w sprawie swojego najnowszego projektu. Ostatnio znalazł się on bowiem pod ostrą krytyką mediów.

Tajemniczy Bownik to 32-letni fotograf z Warszawy, a tematem jego prac jest m.in. oddziaływanie technologii na codzienne życie. W sierpniu ubiegłego roku udzielił już wywiadu na łamach eSports.pl. Po ponad roku projekt Gamers doczekał się realizacji, a jego uczestnikami okazali się między innymi najlepsi e-sportowcy w naszym kraju, tj. Łukasz „Luq” Wnęk, Filip „Neo” Kybski, Maciej „av3k” Krzykowski czy popularny dziennikarz e-sportowy - Michał „Carmac” Blicharz.

Zdjęcie jednej z sal treningowych. Czyj mógłby to być pokój? Avka, a może NEo?

Autor niedawnej publikacji na eSports.pl dość krytycznie ocenił Twój projekt, bazując na recenzjach ukazujących się w kolorowych czasopismach. Nie rozumiał najwidoczniej przesłania tej wystawy, co więc chciałeś przekazać tym projektem?

Czytałem ten artykuł i burzę komentarzy pod nim. Jeśli autor zbudował swoją recenzję tylko na materiałach z prasy kolorowej, to słabo. W przypadku Wysokich Obcasów zdjęcia Sal treningowych zostały odfiltrowane z koloru zielonego do białego, a portrety przekadrowane. Redakcja ma zamieścić przeprosiny. Niestety większym problemem jest tekst z Dziennika, który został opublikowany bez autoryzacji, którą nam obiecano. Był bardzo zły i niezgodny z tym, co opowiadałem. Przeprosiny też mają być opublikowane. To tak tytułem wstępu.

Postaram się teraz przybliżyć główny pomysł na wystawę Gamers.

Interesują mnie zmiany, jakie zachodzą w kulturze pod wpływem elektroniki, dla mnie niezwykłe jest to, że następuje przedefiniowanie wizerunku sportowca za sprawą sportu elektronicznego.

Sfotografowałem przekrój sceny gamingowej, od super championa do mało znanego gracza.  Dlatego portretowałem graczy oraz pokoje  mistrzów z najwyższej i najniższej pozycji gamingowej. W projekcie nie zestawiałem pokoju z graczem, wszystko jest wymieszane, czasem nie udawało mi się nawet sfotografować wnętrza, tylko gracza. Są to funkcjonujące oddzielnie serie sal treningowych i serie portretów. W swoim projekcie chciałem zwrócić uwagę na to, że klasyczna definicja sportowca nie pasuje do e-sportowców. Mamy wyobrażenie o tym, kim jest sportowiec z antycznej tradycji, czyli wakacyjna sylwetka, mięśnie ze stali, proporcje w budowie, i takie wyobrażenie podkładane jest pod portrety zawodników, których sfotografowałem.

Tu pojawia się cała przewrotność, ponieważ e-sportowcy to nowy rodzaj sportowców, wyrastający ze styku technologii i przemian kulturowych XXI wieku.

Dla mnie zawodowi gracze to nowy, wcześniej całkowicie nieistniejący typ zawodnika, gdzie cały trening, jaki wykonują, jest widoczny nie na nich, a na tym, co potrafi postać, którą kierują w grze. Dlatego to postać w grze jest odbiciem tego, jak wytrenowany jest e-sportowiec. Nie podpisując  portretów i fotografując bardzo realistycznie, dążyłem do tego, by nie można było wskazać atrybutów mistrza, ponieważ dostępne kryteria nie uwzględniają tej nałożonej osobowości, jaką ma e-sportowiec, czyli jego postaci w grze.

Natomiast Sale treningowe interesowały mnie w kontekście otoczenia i miejsca praktyki gamingowej. Sale będące najczęściej pokojem domowym, są ciekawym nałożeniem się dwóch rzeczywistości. Spełniają funkcję miejsca ćwiczeń, codziennej kilkugodzinnej praktyki gamingowej, jak i zwykłego pokoju, którego wystrój i obecne przedmioty dowodzą historii dorastania i dojrzewania w tym miejscu. Zależało mi też na tym by tak mocno oświetlić te pomieszczenia, by powydobywać z przedmiotów  „zużycie” tego miejsca. Tak by było widać, że to miejsce jest aktywnie eksploatowane, jak sala treningowa.

Filip „NEo″ Kubski - najlepszy polski zawodnik Counter-Strike.

Zadowolony jesteś z efektów swojej pracy?

Tak, ale to jeszcze nie koniec mojej pracy. Zakończę, kiedy wydam album ze zdjęciami.

Kiedy to nastąpi i gdzie będzie go można nabyć?

Album powstanie do końca przyszłego roku, będzie zawierał oprócz już zaprezentowanych dwóch serii fotografii (portretów i Sal treningowych) jeszcze trzecią, która nazywa się E-słodowy. Projekt dotyczy prowizorycznych rozwiązań oraz udoskonaleń w obrębie przestrzeni gracza. Dokumentuję te przedmioty, a także rekonstruuję. Nazwa pochodzi od zjawiskowego Adama Słodowego, który propagował w TV w PRL-u idee „zrób to sam”. Zależy mi na najlepszej dystrybucji albumu, tak by można było publikacje nabyć po prostu w księgarni.

Jakim zainteresowaniem cieszy się wystawa i jakie osoby najczęściej ją odwiedzają? Można Cię spotkać na co dzień w Yours Gallery i zwyczajnie pogadać o tej wystawie, czy raczej pojawiasz się tam sporadycznie?

Wystawa jest odwiedzana, przede wszystkim przychodzą młodzi ludzie. Z wieloma rozmawiałem, bo można na mnie trafić w galerii i każdy z kim się spotkałem, był zaskoczony tym, że istnieje takie zjawisko jak e-sport. Sądząc, że w gry się gra i to tylko rozrywka. Tak samo jest z mediami, udzielam bardzo dużo wywiadów, media są ciekawe, o co chodzi w gamingu.

Z którym modelem najlepiej ci się współpracowało i dlaczego?

Z każdym mi się świetnie pracowało. Cieszę się, że rozumieliśmy się w idei projektu. Nie mam zwyczaju pracować bardzo długo, nie robię dużo zdjęć na takim spotkaniu, więcej rozmawialiśmy, niż fotografowałem. I to było super.

To z kim w takim razie przeprowadziłeś najciekawsza rozmową, który z gości twojego projektu najbardziej przybliżyła ci realia e-sportu?

Każda osoba wnosiła coś innego. Carmac opowiadał mi o początkach i przyszłości gamingu, z LUqiem i Neo o ich doświadczeniu w e-sporcie, z  KartKiem dyskutowaliśmy o tym, jak się gry zmieniają i w jaką stronę to może pójść, z 3vilem o dziewczynach i muzyce.

A jak wspominasz współpracę z żeńską drużyną tm.eizo?

Świetnie. To zupełnie coś innego niż mój projekt w galerii, ale lubię też takie realizacje. Dziewczyny są fajne i fotogeniczne.

 
Czyje zdjęcie najciężej było dostać?

Hmm. Ciekawe pytanie. Do dziś wielu nie mam, wiec niech pozostanie to na tym etapie, że tych, do których dzwonię i nie mogę się umówić.

A z dotychczasowych fotografii? Która wymagała od Ciebie największego wysiłku?

Najbardziej wymagające były wnętrza. Ze względów na gabaryty. Zawsze fotografowałem tym samym obiektywem, by zachować równowagę w obrazie. Było naprawdę ciężko, jeśli pokój był mały, czasem musiałem siedzieć na parapecie, by się zmieścić z aparatem.

Mayki - twarz wystawy Gamers.

Kim jest ta osoba z tatuażem „Quake” na lewym przedramieniu?

To Mayki, poznałem go w 2006 roku na turnieju Heyah Logitech Cybersport, on był pierwszy.

Ile kilometrów przemierzyłeś, by zrealizować te zdjęcia, ile czasu na nie poświęciłeś?

Dużo. Na sesje portretowe zapraszałem też do Warszawy, bo było mi łatwiej od strony technicznej.

Dużo to znaczy ile? 20 tys., 50 tys. km?

Nigdy nie liczyłem. Jeździłem po Polsce od góry po sam dół, planuje jeszcze podróżować, więc może podliczę i dam znać ;)

Która fotografia najbardziej wg Ciebie oddaje przesłanie tej wystawy?

To trudne pytanie, ponieważ zdjęcia na wystawie są wybrane z większej ilości, jaką zrobiłem. Ostatecznie na wystawie jest 26 fotografii, to wynika z ograniczeń powierzchni galerii. W albumie znajdą się także inne zdjęcia. Każde zdjęcie ma swój sens w całym projekcie.

Jak nas widzą, tak nas fotografują - kontrowersyjna publikacja, krytykująca wystawę Bownika.

Bownik - esport w obiektywie - wywiad sprzed roku z autorem wspomnianej wystawy fotograficznej.