Media - esport dla laików

Po nieco dłuższej niż zwykle przerwie zapraszam na kolejny przegląd najciekawszych publikacji medialnych, jakie ukazały się w ostatnim czasie w światku esportowym. Zaczniemy jednak od strony nie mającej na co dzień wiele wspólnego ze sportami elektronicznymi - gry.gery.pl.

Redaktor tegoż serwisu, Krzysztof Żołyński, przygotowuje bowiem cykl artykułów, których celem jest przybliżenie świata esportowego wszystkim tym, którym tematyka ta jest zupełnie obca. Seria otrzymała tytuł E-sport - a co to?, i jak dotychczas ukazały się trzy jej części.

Pierwszą z nich możemy tu spokojnie ominąć, ponieważ jest ledwie wstępem wyjaśniającym laikom o co tak naprawdę chodzi. Dalej jest już ciekawiej, bowiem przeczytać możemy rozmowy z dwoma przedstawicielami Fear Factory X-Fi (nawiasem mówiąc FF jest dość mocno "promowane" w całym cyklu) - są nimi Maciej „Mrozu” Mróz oraz Konrad „Prox” Kubala.

Zdjęcie - legenda / fot. gry.gery.pl

[…] Do gry w Q3 nie potrzeba żadnego daru. Dobry aim jest zasługą wielu godzin spędzonych podczas gry.

Prox opowiada czytelnikom gry.gery.pl o dochodzeniu przez graczy do wysokiej dyspozycji. Mówi on między innymi: Trzeba sporo czasu spędzić nad tą grą. Po prostu dużo grać z lepszymi od siebie analizować błędy i myśleć podczas gry. Można też śledzić i analizować demka topowych graczy, ale przede wszystkim sporo grać i nie przejmować się zbytnio porażkami. Z kolei zapytany, czy dobra koordynacja i synchronizacja ruchów wynika z wrodzonego talentu, czy też doświadczenia, odpowiada: Nie potrzeba żadnego daru. Dobry aim jest zasługą wielu godzin spędzonych podczas gry. Jeśli chodzi o ten punkt to powiem krotko „trening czyni mistrza". Zawodnika Fear Factory nie mogło także ominąć pytanie, ile dziennie czasu poświęca na grę. Ciekawe, czy odpowiedź brzmiąca „około trzy godziny" nie mija się nieco z prawdą.

Pod koniec rozmowy padło też pytanie „Gdybyś mógł się cofnąć do dnia kiedy rozpoczynałeś zabawę z grami komputerowymi, czy po raz drugi podjąłbyś decyzje o rozpoczęciu gry?". Odpowiedź Proxa nie zawierała się bynajmniej w wykrzyczanym i nie pozostawiającym wielkich wątpliwości JASNE. Odrzekł on: Granie dało mi wiele wspaniałych chwil. Poznałem mnóstwo osób, zwiedziłem parę zakątków kraju. Jednak po tylu latach grania dochodzę do wniosku, że gdybym mógł to bym nie rozpoczął zabawy, która przerodziła się w pasje. Wiem ile straciłem życia ślęcząc przed komputerem, wiem że ten czas mógł inaczej zaprocentować, dlatego sądzę, że nie ma co poświęcać się graniu na serio w naszym kraju, gdyż korzyści płyną z tego niewielkie na razie.

he - he - he / fot. gry.gery.pl

[…] Polskie drużyny z realnymi możliwościami można policzyć na palcach jednej ręki.

Drugim rozmówcą Krzysztofa Żołyńskiego jest Maciej „Mrozu” Mróz i jak nietrudno się domyślić, analogicznie do rozmowy z Proxem która dotyczyła życia gracza, ta toczona jest na tematy związane z szeroko pojętą menadżerką i zarządzaniem zespołem. Zapytany o budżety, jakimi dysponują rodzime organizacje esportowe, Mrozu odpowiada: W Polsce ze sponsoringiem drużyn bywa różnie, polskie drużyny z realnymi możliwościami można policzyć na palcach jednej ręki. [...] Polskie firmy raczej nie są przekonane co do sportów elektronicznych, dlatego też drużyny zaczęły szukać wsparcia za granicą, tak jak obecnie najbogatsza organizacja w Polsce - PGS, jest wspierana przez zagraniczne firmy.

Natomiast poproszony o uchylenie rąbka tajemnicy, w jaki sposób zachęcić firmę do wyłożenia pieniędzy na drużynę, Mrozu mówi: Najważniejszą rzeczą jest właśnie zainteresowanie sponsora, poprzez okazanie mu jakie korzyści mogą wypłynąć z współpracy, istotną sprawą jest medialność drużyny, ale aby była medialność potrzebne są wyniki, dlatego tak naprawdę, bez odpowiednich kontaktów, ciężko jest zacząć od zera. Niestety nie ma żadnego złotego środka, trzeba się starać, szukać - przez wytrwałość do celu.

Od tematu esportu dla laików przejdziemy od razu w tematy, które zainteresują osoby dłużej będące w środowisku. Mowa tu bowiem o esportowej Lidze Mistrzów, czyli ogłoszonym niedawno projekcie eSports League of Champions. W serwisie klanu SK Gaming ukazała się rozmowa z szefem ELC, Johanem Lidenem. Posiadacz bardzo osobliwej czapki usłyszał pytania chociażby o to, czy jego doświadczenie w branży pozwoli mu odpowiednio przygotować event. Rozmowa dostępna jest w formie filmu video, który znajdziecie tuż poniżej.

Johan "Toxjq" Quick /fot. L3

Następnym wywiadem, który warto zauważyć jest pochodząca z serwisu klanu LowLandLions rozmowa z dominatorem sceny Quake 4, Johanem "Toxjq" Quick'iem. Szwedzka gwiazda postawiła kilka kontrowersyjnych tez na temat gier z serii Quake, między innymi mówiąc, że Q3 jest grą dużo łatwiejszą od czwórki, dająca radość słabszym graczom, którzy w starciu z tym samym przeciwnikiem mają dużo większe szanse na korzystny rezultat, niż miałoby to miejsce w Quake 4.

Następnie Toxjq dodaje, że jeżeli chcemy profesjonalizacji esportu, niezbędna jest duża różnica między najlepszymi graczami, a tymi słabszymi. Jako przyczynę niepowodzeń gier FPS Szwed uznaje system rozgrywki, w którym nowi gracze zbyt szybko zniechęcają się i zaprzestają gry. Receptą na taki stan mógłby według Quicka być system rankingowy na kształt Battlenet, który umożliwiałby graczom wynajdowanie przeciwników adekwatnych do swojego obecnego poziomu umiejętności, dzięki czemu pro graliby z pro, zaś nowi gracze nie zrażaliby się do gry po zebraniu batów od kolejnego starego wilka. Nawiasem mówiąc, taki właśnie system ma być wyróżnikiem Battlefield: Heroes. Czy komiksowa gra trafi do gustu wielkiemu mistrzowi Quake 4?

Inna gwiazdę przepytał natomiast serwis Frag eXecutors. Gwiazdę może mniejszego niż Toxjq formatu, ale za to sukcesywnie łączącą granie w gry na zawodowym poziomie, z dziennikarstwem esportowym. Opis ten dotyczyć może tylko i wyłącznie jednej osoby, Łukasza „lecho" Leśniewskiego, od niedawna kierowcy PGS PokerStrategy.com. W długim wywiadzie Lecho między innymi postuluje o dwa sloty dla graczy Need For Speed w polskich eliminacjach WCG mówiąc: Widać, na jakim poziomie jest polski NFS, jak my wszyscy gramy. Myślę, że scena polska pokazała w ciągu ostatnich trzech lat prawie, że zdecydowanie zasługujemy na więcej niż jeden slot.



Lecho opowiada też o swoich trudnych początkach gry w najnowszą część NFS: Bardzo długo walczyłem z tą grą i o ile w Carbona trenowałem, o ile w Most Wanted się bawiłem, to z Pro Streetem się użerałem. To było tak, że każdy mój trening, każda moja próba podejścia do tej gry była okupiona niesamowitym przymusem itd. Treningi w ogóle nie sprawiały mi frajdy. Bakcyla do Pro Streeta złapałem dopiero na SECu. Kiedy jesteś w grupie najlepszych graczy na świecie, oni w kółko rozmawiają o NFS, jeżdżą, wsadzają Ciebie na swoje stanowiska, każą Ci jeździć, mówią co masz robić. Po prostu pokazują Ci różne rzeczy i rozmawiają przy tym, potem oglądasz ich wyścigi, to po prostu automatycznie łapiesz tego bakcyla. Poza tym granie na kierownicy to jest zupełnie inna rozmowa niż granie na padzie. Ja grając na kierownicy Krzyśka usiadłem pierwszy raz do jednej ze swoich ulubionych tras, czyli właśnie do Willow, i za pierwszym podejściem na nieskonfigurowanej kierownicy pobiłem swój rekord życiowy. Różnica jest kolosalna, nie ma w ogóle tego co porównywać. Rozmowa dostępna jest w dwóch wersjach, tekstowej, oraz audio. Tą drugą znajdziecie nieco wyżej, zaś po wywiad spisany w tradycyjny sposób odsyłam na stronę FX.

Warto odwiedzić